top of page

Mijn verhaal is er eentje van veel zoeken

en af en toe vinden ...

Mijn verhaal

​

Geboren in mei '68 blijf ik wellicht tot het einde van mijn dagen een tikkeltje rebels, maatschappij-kritisch en idealistisch. Telkens weer de dingen die voor waarheid aangenomen worden in vraag durven stellen. Met verwondering kijken naar onze dolgedraaide planeet. Mensen observeren en me laten leiden door 'toevalligheden'. Op zoek naar dat evenwicht tussen samen en alleen. Tussen eigen grenzen verkennen en verleggen én ook letterlijk de andere kant van de wereld opzoeken. Een koffer vol dagboeken, nog een stapel ongelezen boeken. Me laten opladen door nieuwe ontmoetingen en mensen die diep in mijn hart zitten, blijven koesteren. 's Ochtends vertrekken om een koffietje te drinken in de stad en niet weten wanneer ik weer terug thuis kom. Onder-weg zijn en me laten ver-wonder-en...door het magische Leven!

 

En toch, als kind bewoog ik me vrij onzichtbaar door de wereld. Vaak stil en verlegen of volgzaam. Me liefdevol openstellen voor nieuwe mensen ging niet zo vlot als nu. Ik vermoed dat ik me vaak bang en onzeker voelde.

 

Ondertussen durf ik wel te schrijven dat ik hooggevoelig ben, ook al droom ik van een wereld waarin dat woord totaal overbodig wordt. Via lichaamsgerichte therapie kwam ik erachter dat ik vooral naar mijn hoofd ben 'gevlucht' om te 'overleven' in een wereld die vaak te hard en te overweldigend was. 

 

Als ik terugkijk naar mezelf als kind, kan ik voelen dat ik opgroeide in diepe eenzaamheid, ook al had ik elke dag een vader en een moeder in de buurt die me ontzettend graag zagen, nog steeds. Er was weinig ruimte om gezien te worden in wie ik echt ben. Ik herinner me dat ik heel erg mijn best deed op school. Het was wellicht mijn manier om op zoek te gaan naar erkenning. 

​

Veel mijn 'best doen' en proberen te voldoen aan de verwachtingen van anderen leidden tot het niet leren aanvoelen van mijn grenzen. Talloze keren liet ik erover gaan, zonder het meteen te beseffen. Aanpassen en lief zijn, het was hetgeen ik geleerd had en waar ik goed in was. Het was vast mijn manier om graag gezien te worden. Die grenzen blijven een aandachtspunt in mijn leven. Steeds sneller leer ik ze voelen. Er moet niet meer elke keer overgegaan worden vooraleer ik ze kan aangeven. Een hele vooruitgang. Steeds vaker kan ik voelen dat ik goed genoeg ben. Een hele opluchting.

​

Het overlijden van mijn metekindje, bijzonder hooggevoelig, heeft nog meer bestaansrecht gegeven aan mogen 'voelen wat ik voel' en me daar niet langer voor hoeven te verantwoorden.

​

Graag wil ik jou ook op deze manier ont-moeten, zorgzaam omgaan met jouw eigen, unieke manier van zijn.

handen_helen.JPG

Opleidingen

 

Mijn weg van afgelopen 20 jaar voerde me o.a. langs volgende opleidingen:

 

 

Dit wordt vast nog vervolgd ... omdat ik het nu eenmaal heerlijk vind om voortdurend bij te leren.

​

​

bottom of page