Mijn moeder is 75. Mijn vader wordt deze herfst 77. Beiden voelen ze zich nog jong. Heerlijk vind ik het om dat te zien. Sinds kort gaan ze in hun 'vrije tijd' zorgen voor de 'oudjes' in het rusthuis achter de hoek. Mijn vader brengt wekelijks een aantal rolstoelpatiënten naar de viering in de kapel. Mijn moeder doet wekelijks haar praatje met mensen die daar nood aan hebben ...zo gaat ze wel vaker langs bij een vrouw van 81 jaar die ooit 2 kinderen had. Beiden zijn overleden. Dat raakt ook mijn moeder haar grootmoeder-hart én haar moeder-hart dat pijn blijft doen bij het zien van haar dochter, mijn zus, die haar enig kind verloor.
Telkens weer hoor ik haar vertellen over de bezoekjes aan die dame, Goddelieveke, en hoe zij ook nieuwsgierig wordt naar de kinderen van mijn moeder. Ik ben de eerste die voorstelt om eens mee te gaan naar haar nieuwe vriendin. Een half uurtje samen zijn stel ik me voor. Het wordt meer dan twee uren. De vrouw vertelt honderduit over haar leven. Ik voel haar spijt en onmacht. Ik voel haar verdriet en ook openheid. Ik vraag me af hoe het voelt om op je 80-ste je huis te verlaten en in zo'n kamertje je laatste jaren door te brengen. Hopend dat er nog eens iemand langskomt, met die 2 foto's van je kinderen naast je. Het lukt me niet om me dat voor te stellen.
Ook ik vertel honderduit over mijn leven. Goddelieve luistert aandachtig en besluit al snel dat ik het vast geen week zou uithouden op zo'n kamertje :-) Dat ik geen televisie heb, daar kan ze zich niets bij voorstellen. De hare is zowat haar grootste gezelschap om de eenzame dagen door te brengen. Dat ik nog nooit getrouwd ben, is iets waar ze zich over verheugt. Zij moet duidelijk moeite doen om zich ook maar één mooi moment te herinneren uit haar huwelijk. Maar hetgeen waar ik dan weer blij van word, is dat ze me vertelt dat er 3 keren per week iemand langskomt in het rusthuis om haar te masseren. Dat aanraking éindelijk wordt gezien als een basisbehoefte en geen overbodige luxe, ja, daar schrik ik even van. De wereld waarvan ik droom komt weer een stukje dichterbij.
Afgelopen zomer organiseerde ik, samen met Atelier Wollebol, een massage-wolkampje. 's Ochtends leerde ik de kinderen om elkaar te masseren. In de namiddag gingen ze aan de slag met wol bij mijn collega.
Die bengels leren, via eenvoudige massagetechnieken, elkaar aanraken op een manier die goed voelt en dat ze op elk moment mogen aangeven als dat niet zo is. Grensjes aangeven. Mogen voelen wat er is. We maken contact met de 3 belangrijkste centra in ons lijf: het hoofd, het hart en de buik. Bij elk van die 3 plekken hoort dan weer een passende, kleurrijke knuffel die hen kan ondersteunen als ze onrust voelen. Zowat elke dag krijgt ook 'de kwebbelgeest' zijn portie aandacht. Dat onophoudelijk stemmetje in ons dat onze manier van denken en leven zo vaak stuurt. Gelukkig is er dan ons stilte-plekje waar we af en toe naar kunnen terugkeren.
Wonderlijk om te zien met wat voor een openheid die kinderen dat alles ontvangen. Het zit in ons systeem, in ons 'weten'. Af en toe kunnen we onszelf eraan herinneren. Het is deel van onze oorsprong en ik voel me dankbaar dat ik deze stukjes bewust-zijn terug mag 'wakker maken' op hun jonge leeftijd.
Masseren voor jong en oud. Er is zo veel aan het bewegen in onze samenleving. Fijn om weten dat ook die aanraking er steeds meer deel van mag uitmaken ...