'k Weet niet meer precies wanneer ik hem voor het eerst ontmoette.
Mijn eerste herinnering aan ons contact is op de trouwfeest van mijn broer.
Hij zat naast me aan de 'eretafel', hij als broer van de bruid, ik als zus van de bruidegom. En meteen vanaf die eerste avond charmeerde hij ook mij... Een paar jaren later kregen we de eer om als meter en peter gevraagd te worden voor mijn nichtje Isabelle.
19 jaar lang vierden we samen haar verjaardag. De laatste keer dat we dat deden, september 2019, had hij net de diagnose van kanker gekregen. 'k Herinner me nog vlijmscherp dat moment op het einde van het 'feestje'. Hoe ik Simon vastpakte bij de schouder en zei dat hij nog niet mag doodgaan, dat we hem nog niet kunnen missen. Weer toverde hij zijn mooiste glimlach tevoorschijn, met nog steeds veel vertrouwen in het leven én misschien ook wel de dokters die hem nog voor die 'ene helft kans' op overleven gaven. Vandaag kijk ik, met 10 dagen vertraging, naar de uitvaart van Simon. Een idealist in hart en nieren, dromend van een mooiere wereld is niet meer. Ruimte voor live afscheid met al de mensen die deze liefdevolle man gekend hebben, is er niet. Dan maar live streamen. Ook dat doet corona!
Middenin de fleur van zijn leven weggemaaid. 46 jaar. En wanneer wordt de kanker-epidemie in dit land ook au sérieux genomen vraag ik me soms af. 'k Heb het niet meer kunnen vragen aan Simon.
We deden een paar pogingen om elkaar nog te zien. Pas toen Isabelle 20 werd, kwam hier het besef dat we haar verjaardag nooit meer opnieuw zouden samen vieren. En alle moed bijeen rapend, stuurde ik een mail met de vraag voor een laatste ontmoeting. En dan tranen bij zijn antwoord dat ik welkom was om samen een potje te janken en een knuffel. En dan was er de zoveelste ziekenhuisopname waar zelfs zijn ouders af en toe stonden te bellen vanachter het raam. En mogelijks afspreken met mondmaskers. En ik verzoende me met de idee dat we elkaar vast niet meer gingen zien. Nog een kort telefoontje na de zoveelste uitputtende chemo. Nog een kaart die ik 2 weken voor zijn heengaan postte. De allermooiste die ik in de stad kon vinden. Waarin ik hem bedankte voor dat mooie pad dat we samen konden bewandelen, samen goedkeurend toeziend hoe Isabelle uitgroeide tot een wijze, mooie jongedame die weet wat ze wil. Waarin ik hem ook beloofde om met dubbele toewijding te blijven zorgen voor 'ons metekindje'.
En vandaag zijn er tranen,
veel tranen.
En da's maar goed ook. Gemis mag gevoeld worden.
Het brengt ons ook bij ander verdriet. Zo gaat het bijna altijd. Zelden zijn er op een begrafenis alleen maar tranen voor de leegte die die persoon achterlaat in ons bestaan. Hoeveel weerstand ik ook voelde voor de on-line-versie, zoveel heb ik 'genoten' van het intens kunnen meeleven, pauzeren, herhalen van een lied dat me raakt of een foto die indruk maakt.
En tussendoor was er af en toe de vraag met welke ogen ik vanavond voor de spiegel wil staan? Welke dingen ik graag nog wil doen voor ook mijn kaarsje hier is opgebrand? Of ik me wel élke dag voldoende verbind met de essentie van het leven? Of ik wel besef hoe waardevol élke extra-dag is die ons gegeven wordt? Of het me lukt in mijn volle 'waarheid' tegenover anderen te gaan staan, zonder angst voor oordeel? En of me dat altijd lukt? Zeker niet, maar ik doe mijn best. En Simon kwam me er vandaag weer aan herinneren dat het vaak meer dan goed genoeg is. Dat we hier ook zijn om te blijven 'oefenen' om een betere versie van onszelf te worden.
Ook dat ga ik nu met dubbele toewijding verderzetten, Simon. Jouw idealisme vanuit hart en nieren. Middenin de meest waanzinnige tijden blijven dromen van de allermooiste versie van deze wereld. Beloofd!