Z-E-S-T-I-G

Vandaag is het precies 60 jaar geleden dat mijn ouders hun ja-woord aan elkaar gaven.

Een diamanten bruiloft heet dat. Ik moest het even opzoeken.

Afgelopen zomer werden we - de kinderen en kleinkinderen - uitvoerig getrakteerd op een zonovergoten terras. Vorige week vroeg ik hen nog of ze die dag zelf nog iets feestelijk gaan doen. Mijn vader antwoordt rustig dat een feest niet nodig is. Als ik een beetje aandring zegt hij nog rustiger dat het elke dag feest is voor hen. Lichtjes ontroerd stop ik meteen mijn protest. Stiekem beslis ik om hen vandaag te verrassen met bloemen en taart van hun 3 oogappels.

Vaak heb ik met verwondering me afgevraagd hoe zo’n twee verschillende mensen elkaar toch vinden.

Mijn moeder heeft nood aan mensen ontmoeten. Zij is open en ontdekt graag nieuwe dingen.

Mijn vader heeft nood aan rust en kiest vooral voor hetgeen hij al kent.

Mijn moeder droomde van een eigen zaak opstarten. Mijn vader vond  dat financieel te riskant. Zij paste zich aan en startte op latere leeftijd met ‘winkeltje spelen’ op haar wekelijkse rommelmarkten. Ondertussen is zij 81 en staat ze nog wekelijks achter haar kraam. Omdat mijn vader hulpbehoevend wordt, wil ze vaker thuisblijven. Omdat mijn vader weet dat zijn vrouw gelukkig thuiskomt van zo’n dag wil hij dat ze dat vooral blijft doen. En zo zoeken ze, zonder veel woorden, naar manieren die hen beiden élke dag weer goesting geven om op te staan en aan een nieuwe dag te beginnen.

Met verwondering blijf ik kijken hoe ze dit dragen. Zonder gezaag, zonder geklaag, blijven ze zorgen voor elkaar, elk binnen hun mogelijkheden. Deze levende rouw wordt waardig gedragen. Ze moeten, in stukjes, afscheid nemen van dingen die vroeger moeiteloos gingen en nu moeite kosten. Ook daar is hun aanpassingsvermogen groot.

Jaren geleden stelde ik hen, elk apart, de vraag of ze, als ze hun leven zouden kunnen overdoen, opnieuw met elkaar zouden trouwen. Zonder aarzelen antwoordden ze beiden meteen JA, net zoals toen met al die getuigen in het stadhuis én de kerk. En vandaag voel ik me daar extra-dankbaar voor.

Dankbaar dat hun liefde voor elkaar nog altijd voelbaar is.

Dankbaar dat ik op mijn 57-ste nog steeds mijn beide ouders in mijn leven heb.

Dankbaar dat ik dankzij hun liefde dit LEVEN cadeau kreeg en mij nu zo liefdevol mogelijk beweeg op deze bijzondere aardbol.

Dank je wel, mama en papa.

PROFICIAT!