'Zet ik je af aan de voor-of achterkant van het station? Check je even op welk spoor je trein vertrekt?', zegt die lieve vriendin van me nog. Geen zin in dat kleine schermpje op mijn smartphone. Meestal vertrekt die trein zo ergens middenin, antwoord ik nog, dus het maakt niet uit.
Bij de inkom van het station zie ik op dat scherm 'spoor 9' staan. In mijn haast check ik niet eens de bestemming. Spurten, buiten adem aan de treinbegeleider op het perron vragen of ik nog een ticket bij hem kan kopen om er dan achter te komen dat mijn trein, op exact hetzelfde uur richting Gent vertrekt, op spoor 5 ... niets aan te doen. Vijftig minuten wachten dan maar. Doodmoe en geen zin om pas na middernacht weer thuis te zijn, maar ik heb geen keuze. Even vervloek ik dat ik toch niet die smartphone checkte en vraag me af of dit nu weer de les van de avond mag zijn ...
en al die gedachten richting dat bankje in die kille hal..
'Hoe lang ga je hier zitten?' vraagt een jonge vrouw me in het engels nog geen 2 minuten later. 'Fifty minuts', antwoord ik haar. Zelden geef ik zo'n exact antwoord :-) Jammer, hoor ik haar zeggen dus ik herhaal, 50 en niet 15 (in het engels word dat wel vaker verward, denk ik, en als ik even op haar koffers moet letten, is zelfs 15 voldoende, denk ik nog). Ze blijft het jammer vinden. Uit haar gebroken engels maak ik op dat ze voor het eerst in haar eentje over de grens van Albanië ging. Het eerste deel ging goed, op bezoek bij haar nonkel in Wuppertal. Op weg naar haar zus in Bordeaux had ze niet begrepen dat ze moest overstappen in Brussel. De buschauffeur die richting Oostende reed, heeft haar net afgezet in Brugge, zonder verdere uitleg. Zenuwachtig peuzelt ze aan haar reep chocolade verder. De volgende bus richting Parijs is om negen uur de volgende ochtend. Ze heeft nog 20 euro op zak, ze heeft er geen idee van waar ze zich nu bevindt. Ze heeft nood aan gezelschap, het allerliefst langer dan 50 minuten.
In mijn hoofd overloop ik de mogelijkheden. Vrij snel stel ik haar voor om mee te gaan naar Gent, maar dat ik nog een eindje van het station woon en dat ze dan morgenochtend weer vroeg moet vertrekken. ‘k Geef toe dat ik niet bijzonder enthousiast overkom. Soms heeft een mens energie nodig om enthousiasme uit te stralen en ik ben moe. Ook zij weet het niet. Ze heeft nog nooit van Gent gehoord. Ze heeft haar laatste centen nodig om een nieuw ticket te kopen tot Parijs. Haar zus is al op de hoogte en kan haar met de auto tegemoet komen vanuit Bordeaux. In mijn portefeuille vind ik niet veel centen meer en ik heb er geen idee van hoeveel er nog op mijn bankrekening staat. Even overweeg ik om een vriendin in Gent op te bellen met de vraag om ons op te halen aan het station in Gent, maar het is al laat en ze vertrekt morgen richting Pakistan dus wil haar niet meer storen.
Een man met uniform komt langs. Hij kan ons misschien helpen. Ik vraag of ik hem iets mag vragen. Dat mag. Dat dit meisje voor het eerst in haar eentje onderweg is, de halte in Brussel is voorbij gereden en hier nu gedropt. Of er eventueel in het station nog een plekje is waar ze iets meer 'beschermd' de nacht kan doorbrengen. Zoals verwacht, totaal utopische optie. Daarbovenop vertelt hij rustig dat om half 2 het station sluit en dat iedereen dan naar buiten moet. 'Da's wel hard', zeg ik nog en hij begint over het aanzuigeffect en ja, al die mogelijke opties van mensen die daar dan misbruik van gaan maken. Al die 'juiste' argumenten, we hebben ze telkens opnieuw in overvloed. 'Dan neem ik haar mee naar Gent', antwoord ik hem. Hij praat verder over die busmaatschappijen die met hun goedkope tickets ook goedkope service geven. Dat stukje wordt dan weer vertaald naar haar toe. Ook daar heeft ze geen boodschap aan, denk ik nog.
De man doet zijn job vast goed, met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, maar ik blijf verlangen naar een wereld waarin die definitie van ‘verantwoordelijk’ zijn ook af en toe in vraag wordt gesteld. Hoe zou het zijn als regels er zijn om chaos te vermijden, maar niet om ze telkens weer boven mensen te zetten? De busmaatschappij volgde de regels: mensen zonder ticket worden vriendelijk verzocht af te stappen. De stationschef volgde de regels: op dat uur sluit het station. Maar wie vraagt zich af wat het betekent voor een meisje van 19, voor de allereerste keer in haar leven alleen onderweg, om een nacht op straat door te brengen in een onbekende stad?
Na het nieuws dat het station om half 2 sluit hoef ik haar niet meer te overtuigen om mee naar Gent te gaan. Ik heb nog 1 lijntje over op mijn railpass. De vrouw die in de trein tegenover ons zit, ken ik nog uit een fijne boekhandel in Gent. Ook daar komt hulp uit onverwachte hoek. Zij reist vaak richting Parijs en helpt ons verder met dat laatste puzzelstukje dat we nodig hebben. In Gent aangekomen geef ik mijn adreskaartje aan een taxichauffeur en spring snel op mijn fiets. Voor het eerst heb ik het gevoel dat me écht niets mag overkomen op weg naar huis zodat ze de nacht niet voor mijn deur hoeft door te brengen, in die voor haar weer totaal onbekende stad.
Beiden doodmoe boeken we nog snel dat ticket via internet en vertrekken richting dromenland.
‘Lief dat je me wou helpen ook al ken je me niet’, zegt ze de volgende ochtend als we de bakkerij uitlopen op weg naar de halte om haar bus richting Parijs dit keer niet te missen. Bijzonder moedig is het dat je het lef had om in je eentje te vertrekken, zeg ik haar nog. Heel eerlijk geef ik toe dat gisterenavond in het station heel even die vraag door mijn hoofd flitste of het wel veilig was om haar mee te nemen, of er geen bom in haar koffers zat en hoe ik daar zelf van schrok. Hoe ik heel bewust een stuk van de media-manipulatie uit mijn leven houd, maar dat sommige van die gedachten zich blijkbaar ook in mijn systeem genesteld hebben. Ik hoor haar zeggen dat haar moeder altijd zegt dat als je anderen helpt dat je dan ook geholpen wordt. Daar twijfel ik al lang niet meer aan. Ik vertel haar over mijn omzwervingen op deze prachtige planeet en hoeveel engeltjes ik ontmoet heb onderweg. ‘En jij bent mijn eerste engel op mijn eerste reis’, antwoordt ze. Blij dat ik haar met dat vertrouwen weer een stukje verder de wereld kan insturen. Voor mij een kleine moeite, voor haar vast een wereld van verschil!