De hele tijd zie ik haar knikken. Zo veel herkenning. Zo veel troost. Na de voordracht stap ik op haar af. Mijn buik vertelt me dat ze dat vast niet erg vindt. Mijn buik heeft gelijk. Drie jaar geleden is haar man gestorven. Tot laat in de namiddag heeft ze getwijfeld of ze die avond wel zou komen luisteren naar onze rouwervaringen na verlies. Het is toch al zo lang geleden en haar omgeving vindt dat het gemis nu toch al voorbij moet zijn. Niet dus. Het is er nog steeds. Soms hevig, soms rustig, maar onmiskenbaar verweven met haar dagelijks leven en maar goed ook ... na zovele jaren samen. Hoe kan het ook anders? Mag ze voelen wat ze voelt? Het lijkt wel alsof ze opgelucht ademhaalt na die paar uren. Het gemis mag er nog zijn. Er is niets mis mee.
Mag ook ik voelen wat ik voel?
Een vraag die ik soms uit het oog verlies. Een vraag die soms ondergesneeuwd geraakt in het vergelijken met hoe 'anderen' met 'dezelfde' situatie omgaan. Vaak voelt het alsof ik trager reageer. Vaak komt iets heftiger binnen. Vaak is er oordelend op gereageerd. Vaak oordeel ik zelf nog. Vaak nog scherper dan de hele omgeving samen. Mijn 'innerlijke slavendrijver' die me vertelt dat ik daar nu toch niet zo ondersteboven van moet zijn.
Het wordt gelukkig zachter. Het oordeel wordt sneller opgemerkt en teruggefloten, waardoor ik steeds meer mezelf mag zijn én tonen. Nog niet altijd op de manier waarvan ik droom. Soms nog te impulsief, soms nog te heftig na te lang opgestapelde emoties, soms als overreactie op onverwerkt trauma, en ook dat mag er al zijn ... Hoe meer het zich toont, hoe meer ik kan zien hoe mooi ik diep vanbinnen wel ben. En vanuit die verbinding kan ik ook op een meer liefdevolle manier in verbinding gaan met mijn omgeving, waardoor ik ook hen toestemming kan geven om te mogen voelen wat zij voelen. Zonder mezelf in de steek te laten. Zonder weer meteen voor hen te gaan zorgen. Dat op zich voelt al bevrijdend.
Vraagje aan jou: hoe vaak geef jij jezelf de toestemming om te mogen voelen wat jij voelt? Hoe vrij voel jij je daar al in? Reageer je nog vaak vanuit aangeleerd gedrag? Vanuit angst? Reageer je steeds vaker vanuit authenticiteit? Graag nodig ik jou uit om dit blijvend te onderzoeken, met recht op adempauzes ... en te ervaren hoe magisch het Leven met die grote -L blijft. Telkens weer brengt het jou op een gouden schaaltje wat jij nog te leren hebt.
Geef vooral jezelf de toestemming om te voelen wat je voelt. Wacht niet op de toestemming van buitenaf. Wees eerlijk. Voel vanuit je lijf dat nooit liegt en vooral... geniet van het onder-weg zijn!
Mooi verwoord!