Vraag me niet waarom, maar sinds de laatste verkiezingsuitslag kan ik niet anders dan naar iedereen glimlachen op straat. Alsof mijn onbewuste beslist heeft om een tegenwicht te vormen tegen de stijgende verzuringsgraad in onze maatschappij. 'k Weet het, bijzonder 'arrogant' om te denken dat ik de wereld ga redden, maar wie weet, af en toe een beetje mooier maken ... waarom niet?
Het was een voltijdse job tot 'het universum' me weer tot de orde van de dag riep. Een paar weken geleden kwam ik het station uit. Bovenaan het trapje voor me zit een vrouw. Ik glimlach naar haar. Ze glimlacht terug en net daardoor zie ik het onderste trapje niet aan mijn voeten. Met een bonk kom ik met mijn bovenbenen op de rand van die middenste treden terecht. Ze springt geschrokken recht en vraagt me meteen of het gaat. Dat het pijn doet, zeg ik nog, maar dat het wel gaat lukken. 'Je bent te lief voor deze wereld', zegt ze nog. 'Je moet niet naar iedereen glimlachen. Je moet ook kijken waar je loopt'. Ze heeft gelijk. Ondertussen hebben die mooie benen van me zowat alle kleuren van de regenboog gekregen. Elke keer als die plek wordt aangeraakt, word ik eraan herinnerd dat het belangrijk is om een gezonde balans te houden tussen zorgen voor jezelf en zorgen voor de ander ... maar stoppen met glimlachen ben ik nog niet van plan. Alleen ondertussen een beetje beter opletten wat er voor mijn voeten ligt :-)