Gisterenochtend uren achter mijn scherm gezeten. To-do-lijstjes afwerken. Soms lijkt het dat ze alleen maar langer worden. Tja, da’s dan weer het talent van de 'ideeënfontein' zoals Luk Dewulf het zo mooi omschrijft :-)
En tussendoor zie ik nieuwsflitsen passeren over moord en verkeersongelukken, politici die elkaar net niet rauw lusten en migranten die onze veiligheid in het gedrang brengen. Met andere woorden, alleen maar doffe ellende…

Mijn fietsketting heeft het de dag ervoor begeven, mijn vader is jarig en ik heb nog een cadeautje nodig. Toch maar die drukke stad in. Steeds minder Gentenaars zoeken het centrum op tijdens het weekend. Twee dagen lang wordt onze Kuip dan ingenomen door duizenden toeristen en een plekje in een koffiebar vinden wordt moeilijker. Onder die heerlijke herfstzon loop ik de stad in, eerst het parkje achter mijn hoek door. Op het eerste bankje waar ik voorbij wandel, zit een man voor zich uit te staren. Donkere huidskleur, gebrekkig nederlands, maar hij is blij me te zien passeren en zegt goeiedag. Geen terrorist.
Bij een bankje verderop zie ik twee oude dames, de ene in een rolstoel, de andere met een looprekje, in een poging een gevallen gsm op te rapen. Voor mij gaat buigen nog iets vlotter dus ik haal hem uit het gras. Grote dankbaarheid. Geen verzuurde oudjes. Bij de Fietsambassade wordt niet alleen mijn ketting terug gebruiksklaar gemaakt, ook mijn slot wordt gesmeerd en de banden opgepompt. En ondertussen nog een fijne babbel met die twee handige harry's. Sociale tewerkstelling op z’n schoonst. In de boekhandel zie ik dat de verkoopster overbevraagd wordt en toch heb ook ik haar nodig. Een klein complimentje en erkenning doen haar zichtbaar deugd. Ik krijg de perfecte service en hopelijk straks geen digitale vraag voor beoordeling in mijn inbox. Bij de wereldwinkel staat een vrijwilliger aan de kassa die wellicht nooit eerder zo’n onhandige vorm moest inpakken. Ze moet van vooraf aan beginnen, maar niemand heeft haast of kijkt geïrriteerd. Als afsluiting van mijn ronde ga ik langs bij de buurtwinkel achter de hoek. Voor het eerst breng ik een klein glazen flesje mee. De vriendelijke eigenaar vult het met verse melk en ik hoef er niet eens voor te betalen.
De wereld zoals hij ook kan zijn. De wereld zoals hij vaak is als je ook dat stukje wil zien en niet alles gelooft wat er op ons afkomt. Angst houdt mensen klein. Angst doet mensen wantrouwen. Vriendelijkheid opent harten. Vriendelijkheid spreidt dekentjes van zachtheid. Kindness is magic!
Dus ja, ook op zondag af en toe pauzeren van die schermpjes, elkaar in de ogen kijken, af en toe een compliment geven en vooral niet geloven dat het allemaal al te laat is en dat er geen alternatieven zijn. Pas dat ‘opgeven’ zorgt ervoor dat alle info ongefilterd ons systeem binnendringt. De sceptici noemen me dan graag naïef. Net dat vind ik een compliment!
Inderdaad vriendelijk zijn komt als een boemerang altijd en overal terug...ook wie positief blijft ziet de wereld mooier..