Piano piano ... op die magische camino

Dat hij veel pijn heeft bovenaan zijn rug vertelt hij me bij ’t ontbijt. Of dat een vraag voor vervoer van zijn bagage per taxi is of voor een massage vraag ik nog. Geen antwoord ...

Ook Helena, de gastvrouw van de herberg op deze magische camino, komt erbij. Ook zij kan meteen voelen dat hij een mooi mens is. Hij vertelt ons over zijn plannen om zowat overal ter wereld te gaan stappen, van China tot Zuid-Amerika. Zijn camino op zijn ritme. 'Piano piano', wat langzaam betekent in het Italiaans, herhaalt hij telkens weer. Ik zie en voel zijn verkrampt lichaam aan de overkant van de tafel en stel hem spontaan een vijf-minuten-massage aan, terwijl het water voor de thee kookt ...

Die vijf minuten worden een uur. De langzaam wakker wordende pelgrims lopen binnen en buiten de ontbijtruimte, nieuwsgierig naar wat er gebeurt, maar laten ons heel even in die bubbel van échte ontmoeting. De weg naar de waterkoker voor hun thee vinden ze vast ook zonder ons.

Aan wie of wat probeert hij iets te bewijzen, vraag ik hem nadat zowat elke lichte aanraking op zijn rug hem bijna doet opspringen van de pijn … Aan God? Aan hemzelf? Stilte. ‘Aan mijn dochter’ antwoordt hij. Lange stilte.

Of zij gestorven is, vraag ik voorzichtig. Nee, maar hij heeft haar al twee jaar niet meer gezien ... en wat een pijn zit daarop. En die fysieke pijn is wellicht minder pijnlijk dan die emotionele laag eronder, mag ik hem nog zeggen. Hij begrijpt meteen wat ik bedoel. De stoere macho van de ontbijttafel laat zijn tranen toe. Ik voel me bevoorrecht dat ik de zachte pit in de stoere bolster mag zien. Dat ik mag blijven zeggen wat ik denk en voel. Dat het niet uitmaakt of ze hem nog gaat herkennen of niet, herstellen wat er nog te herstellen valt, is mijn boodschap. Ze is nu drie jaar. Ze hebben nog tijd! Dat hij nu niet de hele wereld moet gaan rondreizen, maar na Santiago met het eerste vliegtuig terug naar zijn land. Dat zijn dochter hem nodig heeft. Ook dat raakt hem. Mooie tranen op het gezicht van een zachte man die een half uur eerder nog stoer aan het ontbijt aan het vertellen was welke camino’s hij zou gaan stappen. Misschien is zijn camino wel dicht bij zijn dochter. Dat hij de relatie met de moeder apart kan zien van de relatie met zijn dochter, zeg ik nog. Ook dat kan hij aanhoren. Zelf heeft hij zijn moeder verloren toen hij tien jaar oud was en ik laat hem nog weten dat het misschien geen goed idee is om die ‘geschiedenis' te herhalen…

‘Piano piano’ blijft zijn mantra. 'Op ’t gemakske' zouden we hier zeggen in Vlaanderen. Dat lijkt me een goed plan, maar vooral blijven voelen of dat ritme bepaald wordt vanuit koppigheid of vanuit vrijheid. Wonderlijk toch hoe ver je kan gaan in die confrontatie als mensen je zuivere, liefdevolle intenties aanvoelen.

Een lange knuffel bij het afscheid en de belofte van hem te laten horen als hij in Italië weer zijn dochtertje gaat zien! Wat hou ik van dit soort contacten. Ze geven veel meer voldoening dan praten over koetjes en kalfjes. Telkens weer voorbij die eerste 'façade' mogen kijken. Figuurlijk én letterlijk. Ook achter de kleurrijke gevels in het zuiden gaat er soms immens veel verdriet schuil, bedenk ik me nog in de douche na zijn vertrek. En ook dat het alleen al voor deze ontmoeting de moeite waard was om twee jaar avondschool Italiaans te volgen. Dit wil ik zo graag blijven doen. Niet uitstellen. Deze zomer zélf stappen met mijn yoga-matje in de rugzak en dan onderweg mensen blijven aan-raken.