Vandaag is mijn moeder jarig. Geboren in de 4-de maand van '44. Nooit gedacht dat ik haar niet zelf die 3 kussen zou kunnen geven op haar 76-ste verjaardag. Mijn vader doet het dan maar. Hij geeft er graag nog een 4-de bovenop, zegt hij. Met plezier! Schoon om zien.
Ze houdt zich sterk vandaag. Zoals ze het geleerd heeft. Tijdens een oorlog geboren worden bij ouders in overlevings-modus kan een mens harden. Laat ze volgend jaar - 'als 't god belieft', zoals mijn vader soms zei als hij ons vroeger een kruisje gaf bij het slapengaan - ook maar 77 worden, denk ik nu. Met haar kinderen en kleinkinderen dicht bij haar!
En wij die nog wel dachten dat ze 'zot zou worden' als je haar zou 'opsluiten'. Echt niet. Ze hebben het goed samen. Nog meer routine dan anders. Ze hebben zich nog niet verveeld. Ze leven traag. Ze blijven nuchter. Ze zijn van die generatie die makkelijker dingen zomaar kunnen 'aanvaarden' denk ik soms. Schoon om zien.
Misschien gaan we dit over een paar weken of maanden wel missen. Onze telefoontjes. Voor het eerst, sinds ik het ouderlijk huis verliet, bel ik haar bijna elke dag. Elke keer opnieuw voel ik me dankbaar dat ze nog gezond zijn. Zij neemt op. Het microfoontje staat aan. Mijn vader luistert graag mee. Heerlijk vind ik het dat ze niet gaan klagen. Nu er geen voetbal of koers meer is. Nu ze niet meer naar hun woning aan zee kunnen. Nu ze hun (klein)kinderen niet zien. Geen vrijwilligerswerk kunnen doen in het rust-en verzorgingstehuis achter de hoek. Zij geen koffieklets met vriendinnen. Hij geen wedstrijdjes petanque met zijn vrienden. Het is wat het is. Misschien is dat hun zoveelste manier om ook zorg te dragen voor ons. Zo hoeven wij ons geen zorgen te maken over hen.
Ze vertelt over haar dag. Dat kan zij beter dan ik. Ze slapen uit, wachten op elkaar om samen te ontbijten. Zij vult haar kruiswoordraadsels in. Hij leest de krant. Doen hun lenteschoonmaak in kleine stukjes. Praten met hun buren vanop hun terras. Gaan elke dag wandelen of fietsen, nu nog vaker langs de begraafplaats van hun oudste kleinkind. Doen boodschappen. Kaarten. Kijken tv. Bellen met iedereen die hen lief is. Herlezen brieven of bekijken foto's uit de doos van toen. Koken waar ze zin in hebben. Kijken weer tv en genieten van elkaars gezelschap. Schoon om zien dat ze elkaar nog altijd graag zien.
Mijn moeder en ik. We zijn niet zo'n helden in het tonen van onze emoties. Niet zo vlot met liefdevolle woorden. Maar dat er liefde is, daar wordt nooit aan getwijfeld. We begrijpen niet zo veel van elkaars wereld. Alsof we op twee verschillende planeten wonen en toch kom ik uit haar buik, op een moment dat ze, na een flinke zoon, heel erg verlangt naar een dochtertje.
Als ik haar zeg dat ik tijdens deze lockdown graag mediteer en schrijf, vraagt ze of ik ook al mijn keukenkasten gepoetst heb. Als zij me vertelt dat ze haar wekelijkse rommelmarktjes mist, wordt het ook hier lastig om me daar iets bij voor te stellen. Al jaren verzamelt ze spullen om tijdens de week-ends, blij als een kind, haar bed uit te springen, haar volgeladen auto te starten om 's avonds, even content, weer terug te komen en te vertellen over al die ontmoetingen waar ze zo gelukkig van wordt. Af en toe ga ik haar opzoeken op zo'n marktje, het allerliefst tegen sluitingstijd. Na een uur aan haar kraampje heb ik het meestal helemaal bekeken. Verkopen is niet echt mijn ding. Dan nog liever keukenkasten poetsen :-)
Het is alvast een geruststellende gedachte dat er, na de schoonmaak boven, nog die eindeloze voorraad spullen kan gesorteerd worden in haar kelder beneden. Hopend dat er deze zomer weer marktjes mogen opstarten. En daar, in die kelder, helemaal geruststellende gedachte, liggen ook nog puzzels!
Ook ik dacht nog wel dat ik, solidair met mijn moeder, 'zot zou worden' als ik niet meer iedereen kan zien die ik graag zie. Het gebeurt ook niet. Het toont me meer dan ooit dat we zoveel hardnekkige overtuigingen kunnen hebben over onszelf die dan hélemaal niet lijken te kloppen. Of dat een mens zich aanpast als hij of zij ziet dat er even geen alternatief is? 'k Vind het heerlijk om die stukjes van mij te leren kennen en ze nog graag te zien ook. Zouden we hier allemaal anders uitkomen, vraag ik me soms af. Misschien wel. Dat wordt vast ook schoon om zien!