Ken je dat gevoel? Dat je ergens voorbij loopt en je buik zegt dat je daar even kan halt houden, ook al heeft je hoofd andere plannen ... steeds vaker luister ik naar die 'gekke ingevingen', zo ook nu. Dat ene bankje op de zeedijk trekt mijn aandacht. Een oudere man zit in het midden, niet echt uitnodigend voor gezelschap. Het volgende bankje is leeg. Mijn hoofd zegt dat het 'verstandiger' is om me daar te installeren. Mijn buik beslist :-)
Of ik me naast hem mag zetten. Dat kan. 70 jaar oud is hij. Aan de chemo. Het bankje dient om even uit te rusten tijdens zijn ochtendwandeling. De behandeling vraagt veel energie van hem.
De tijd vliegt. Of misschien beter, de tijd staat stil.
We praten niet over het weer en de voetbal onder die stralende ochtendzon met zicht op zee. Nog geen tien minuten later vertel ik hoe, naar mijn gevoel, onze economie te vergelijken valt met een comapatiënt die kunstmatig in leven gehouden wordt. Eén grote luchtbel die angstvallig in de lucht moet gehouden worden tot er een alternatief is? Ik geloof dat we op dezelfde frequentie zitten, antwoordt hij. Ik ben er niet zo zeker van. Nieuwsgierig als ik ben, vraag ik verduidelijking. Hij begint over die journalist Vranckx die rijk wordt door reportages te maken over de armen. Rudi is nog wel één van mijn lievelingsjournalisten. Hij geeft vaak een menselijk gelaat aan het beeld van oorlogen die ont-menselijkt worden, zeg ik nog. Peinzend kijkt hij voor zich uit.
Ook hij is gaan geloven dat we nu in de problemen zitten door te veel 'vreemden' die 'profiteren' van ons systeem. Mensen zijn in de fond overal gelijk, denk ik nog. Je hebt er die dankbaar gebruik maken van sociale voorzieningen. Je hebt er die er al dan niet dankbaar misbruik van maken. Het verschil tussen het 'opvangnet' en de 'hangmat'. En toch weiger ik om te geloven dat 'onze crisis' veroorzaakt wordt door die instroom van 'vreemdelingen'. Denk je dat het fijn is om je huis in Syrië achter te laten om hier na een lange reis toe te komen in een ongastvrij land, vraag ik hem. We laten hen net niet verhongeren en geven hen, meestal toch, een dak boven hun hoofd, maar hen écht welkom heten doen we niet. Plaatsvervangende schaamte voel ik soms. We zijn bang om een deel van onze welvaart te verliezen, maar wat een prijs betalen we voor die angst? Hoe minder je 'de mens' ziet achter het migratieverhaal hoe meer oordeel zich hardnekkig kan gaan installeren in je systeem. En nee, ik heb geen televisie. En nee, ik lees geen krant. Af en toe sijpelt er nog nieuws binnen via de radio of internet, net voldoende om te voelen dat we niet altijd de juiste richting uitgaan. Dat hij niet alles moet geloven wat ons in de media wordt voorgeschoteld, zeg ik hem nog. De meeste van die migranten zijn écht geen terroristen. Het zijn gewoon mensen zoals hij en ik, op zoek naar geluk.
'k Vertel hem over het filmpje dat rondgaat op Facebook, over een Duitse supermarkt die, nav het stijgend racisme, alle producten die uit het buitenland komen uit hun rekken gehaald hebben. Verbaasde consumenten voor lege rekken...hoe afhankelijk zijn we van die 'vreemde' landen? Hoe hypocriet is het om te ontkennen dat onze welvaart ook gegroeid is op de kap van die landen wiens 'profiteurs' nu ook onze richting uitkomen? Massaal buiten onze grenzen grondstoffen gaan 'plunderen', al eeuwen lang, en dan denken dat de migranten onze welvaart komen afpakken?
Enthousiast vertel ik hem over de principes van de natuur. Hoe die ons elke dag toont hoe de basis overvloed is. Als je een zaadje van een appelboom in de grond steekt, kan er een boom uitgroeien die dan weer eindeloos veel appels produceert met elk op hun beurt veel pitjes met potentieel voor een nieuwe boom ... eindeloze overvloed dus en wij zijn ons, vanuit angst, gaan verbinden met tekort. Waarom toch?
Het is duidelijk. We hebben een heel ander wereldbeeld en toch vind ik het heerlijk om daar elkaar te ont-moeten. Even de bril van die ander proberen en voelen of die van jou nog kan bijgekleurd worden. Je hebt me bijna overtuigd, hoor ik hem zeggen. Ik wil je helemaal niet overtuigen, antwoord ik nog, ik wil gewoon praten vanuit mijn hart, zeg ik hem zacht.
We laten de wereld even voor wat het is en vertellen over onze levens. ‘Dit heb ik nog nooit aan iemand verteld’ vertrouwt hij me nog toe en ik kan alleen maar denken ‘dit heb ik al zo vaak gehoord’. Telkens weer word ik ontroerd als ik zo snel vetrouwen kan voelen bij mensen die met een zekere vorm van wantrouwen in het leven staan. Het sterkt me alleen maar in mijn overtuiging dat we in de fond allemaal meer op elkaar lijken dan we soms kunnen voelen. Twee wildvreemde mensen met een heel ander wereldbeeld die toch voorbij die eerste laag kunnen zien dat de ander ook een schoon mens is. Voedsel voor de ziel. Ik ben in ieder geval blij dat er binnenkort voldoende kinderen van die 'migranten' op de arbeidsmarkt zijn om ook die peperdure kankerbehandelingen te blijven bekostigen.
Mijn tip om onze welvaartsmaatschappij te ont-zuren: doe elke dag minstens één 'klapke' met een wildvreemde op straat en zie hoe lang het duurt vooraleer je erachter komt dat je meer verbonden bent dan op het eerste gezicht lijkt. Er massaal voor kiezen om meer op zoek te gaan naar hetgeen ons verbindt dan hetgeen ons bang maakt van elkaar. Elke dag opnieuw een klein beetje zorg dragen voor elkaar. Spontaan blijven tot we er niet meer van schrikken als we spontaan worden aangesproken. Doe je mee?
Comments