De wind is guur, de regendruppels nat, de temperatuur te laag en dan nog dat steil brugje dat voor me ligt. Met die geliefde maar versleten stadsfiets van me. Het lukt nét. Plots een hand op mijn onderrug en een warme mannenstem die zegt 'zo gaat het vast beter'. 'k Schrik me te pletter. Dat zeg ik ook. Brede glimlach. Een arm die geen 1,5 meter afstand houdt. En beiden schieten we in de lach. Ja, dat schrikken mag, maar dat duwen helpt nu even. Vrolijk fietst hij verder. Ik dus ook.
En in gedachten hoor ik weer het bericht van een vriendin op mijn antwoordapparaat deze ochtend. 'Ik kan voelen dat ik wat mensen mis', hoor ik haar met een lichte trilling in haar mooie stem inspreken. 'Iets waar ik anders niet zo'n fan van ben', vervolgt ze, 'maar dat vrolijke achtergrondgeluid op terrasjes... Snap je wat ik bedoel?' Tuurlijk snap ik wat ze bedoelt. En ja, 'k ken haar goed genoeg om te weten dat het niet over gemis van aanraking op zich gaat. 'Volk gewoon', zegt ze nog. Dat is't. Simpelweg leven op straat!
'Volk' dat af en toe onbezonnen passeert als een bruisbal en zo meer kleur geeft aan het leven. Spontaniteit, ook al is die vaak geremd in Vlaanderen. Dat alledaagse wat we zo vanzelfsprekend vinden, is er nu even niet meer. Ook ik mis het soms meer dan ik zelf door heb. Die onverwachtse ontmoetingen, onschuldige aanrakingen, oogcontact zonder randjes mondmasker waardoor je meer inspanning moet doen om de mimiek te ontleden.
En die gedachte brengt me dan weer bij een vriend die vorige week op bezoek was. Hij vertelt over zijn angst dat, als dit alles te lang gaat duren, er meer reflexen dan we vast willen zich in ons onbewuste gaan vastzetten. En ja, dat je dat onbewuste niet zo snel weer verandert, daar hoeft een mens geen psychologie voor te studeren.
Maar zie, deze middag is daar dan sinds lang weer een onschuldige aanraking van een onbekende. Die aarzeling en angst die nu overal voelbaar is, zit nog niet in zijn systeem. Of het is nog niet uit zijn systeem. En ja, ik schrik even, maar ook dat mag. Het herinnert me aan een tijd dat een onschuldige aanraking voor mij ook bijzonder natuurlijk aanvoelde. Met lichte nostalgie denk ik terug aan die talloze keren dat ik opgeladen terugkwam uit het zuiden, waar die spontane aanrakingen veel meer deel uitmaken van het collectief dna. Laat het ons, vanaf dat het weer kan, ook hier maar zo snel mogelijk opnieuw installeren. En graag met meer gretigheid dan dat we ooit toegelaten hebben in deze contreien. Omdat net dat zo eigen is aan onze soort. Aanraking. Zuiver. Zonder lading. Zo mag het zich voor altijd in ons onbewuste nestelen om het nadien nooit meer uit onze handen te laten glippen. Wie doet mee?
Comentarios