Ik die zo lang zo vaak allergisch heb gereageerd op alle symbolen die van dicht of van ver te maken hebben met de katholieke kerk, neem haar paternoster aan. 2015. Ze schenkt hem mij vanuit haar volle hartsenergie, zuiverder dan ik ooit heb mogen ervaren in die kolossale kerken met hun koude tegels. Helena ... haar paternoster heeft nog altijd een plekje in mijn woonkamer, naast de sint-jacobsschelp die ik ook cadeau kreeg bij afscheid van een andere pelgrim. Azqueta, een Spaans dorp met zo'n 40 inwoners, tussen Pamplona en Logrono, op de camino richting Santiago de Compostella. Daar vind je die verborgen parel, herberg La Perla Negra, met een gastvrouw die je verblijf sowieso onvergetelijk maakt. Heerlijk vegetarische maaltijd, een afscheidsknuffel bij het vertrek 's ochtends en elke keer opnieuw oprechte nieuwsgierigheid naar de intentie van 'haar pelgrims' op 'hun heilige camino'. Zelf bewandelde ze hem ook, in 2001. Het bracht haar zo veel. Ze besliste om haar tweedehandszaak met kleren in Estella om te ruilen voor een herberg op de weg. In het begin vroeg ze enkel vrije bijdrage. Pelgrims konden ook klussen in ruil voor eten en een bed. En als dat niet kon, waren ze ook welkom, ook in de winter, op een moment dat de meeste herbergen dicht gaan. Een pelgrimsvrouw in hart en nieren.
En nu is die camino gesloten. Voor de allereerste keer sinds de 14-de eeuw! Spanje wordt bijzonder hard getroffen door het coronavirus. De Spaanse autoriteiten verplichten iedereen binnenshuis te blijven. 'Ophokplicht' in de létterlijke zin van het woord. Het hele land lijkt omgetoverd tot een politiestaat. Ik bel haar. Ze klinkt goed. Ze is hoopvol. Ze heeft vertrouwen. Ze zoekt naar oplossingen. Ze vraagt me of ik haar kan helpen met het schrijven van een brief naar de pelgrims die nog steeds in haar hart zitten, waarmee ze een warm contact had. Ik ben er eentje van. Centen heb ik op dit moment niet in overvloed. Wel mijn talenkennis. Daar is ze helemaal blij mee. Voor het eerst in haar leven gaat ze hen vragen voor een kleine donatie. Er komen overbruggingspremies. Er komt wellicht ook een basisinkomen. Maar niemand die weet wanneer. Ze probeert te overbruggen met centen van haar familie. Het is net genoeg voor haar en haar puberdochter. Af en toe krijgt ze een onverwachts pakket aan de deur, van over de grens, van een pelgrim die zich haar warm onthaal ook herinnert als de dag van gisteren en tussen wat knabbeltjes nog wat papiertjes steekt waarmee ze dan weer naar de winkel kan. Ze klinkt goed. Ze is hoopvol. Ze heeft vertrouwen. En toch, ook zij wordt uitgedaagd daarin. Hoe kan het ook anders?
Vorig jaar was ik nog 2 keer bij haar op bezoek. Ze biedt me een kamer aan in haar privé-ruimte. In ruil masseer ik haar en haar dochter af en toe. We smeden het plan om ook pelgrims massage aan te bieden. Ook voor een vrijwillige bijdrage. Dat lukt maar niet genoeg om er een jaarlijkse 'business' van te maken. Het geeft niet. We zijn al helemaal blij dat we die droom uitproberen en we leren elkaar elke dag beter kennen. De avondmaaltijden zijn magisch. Elke dag zit ik aan tafel met een andere 'familie'. Doordat ik ook het huis en de omgeving leer kennen, kan ik extra-info geven, in 6 talen nog wel. Dat geeft verbinding, op een manier die ik nog nergens zo snel kon voelen als op die magische camino.
'k Probeer het me nu voor te stellen. Santiago de Compostella, de stad waar tijdens de zomermaanden dagelijks 3000 pelgrims toestromen, ligt er verlaten bij. Zelfs de kathedraal is gesloten. Voornamelijk militairen op straat. Onwezenlijk. Helena en ik gaan elkaar dit jaar wellicht niet terugzien. Zij ziet de camino dit jaar niet meer heropenen. Al die pelgrims van over de hele wereld op haar ene verdieping? Ze moet wellicht een jaar overbruggen tot het 'hoogseizoen' weer kan starten. Het gaat haar lukken. Met wat ondersteuning vanuit ook de meest onverwachte hoeken. En op een dag ga ik terug aan haar deurtje staan en haar uitgebreid masseren om van dit alles te bekomen ... en dan gaan we praten over toen en later en ons afvragen hoe we dat in godsnaam deden. Wellicht net zoals op de camino, dag per dag, stapje per stapje en af en toe wat ballast van die veel te zware rugzak afgooien onder-weg. 'Buen camino' aan al mijn helden die ik mocht ontmoeten op die weg!
Comments