Op mijn meditatiekussen vanavond zit ik me nog af te vragen of de eigenaar van dat huisje mijn fiets gewoon gaat binnenzetten, blij met die nieuwe aanwinst, of netjes aan de gevel laten staan? Ik gok op de laatste optie. En na het stiltemomentje is daar meteen het antwoord via een vriendelijke vrouwenstem op mijn antwoordapparaat. 'Goeiedag mevrouw, we proberen u te bereiken, maar da's moeilijk. U spreekt hier met de lokale politie van Gent...' Ze vermeldt locatie, kleur van mijn fiets en dat ze via de fietsgravering mijn naam en adres vonden. Ze vraagt zich af of ik op de hoogte ben dat mijn fiets daar staat en dat de eigenaar van dat huisje zich zorgen maakt over mogelijkse diefstal. Bijzonder fijn vind ik het dat die eigenaar de moeite doet om dat te melden.
Gisterenavond kreeg ik nog telefoontje van iemand die ook aangesloten is bij LETS, dat heerlijk lokaal ruilsysteem waar je met fictieve munteenheid (in Gent zijn het stropkes) diensten en goederen kan uitwisselen. Hij zou, tijdens mijn daagjes aan zee, tijd kunnen maken om mijn fiets te herstellen. Hij weet dat ik nog aan het werk ben, maar wil vroeg naar bed. Hij geeft de tip dat ik mijn fiets voor zijn deur kan zetten en het sleuteltje in de bus gooien.
Blijkbaar ben ik moe, blijkbaar is het te laat, blijkbaar drop ik het sleuteltje in de bus van de buren. Deze ochtend een bericht van die lieve Letser dat zijn bus leeg bleef :-)
En hoe wonderlijk dat ik gisterenavond, bij het uitlopen van zijn straat, nog even kan binnenkijken in een huisje waar een ambulance voor de deur staat. In de ogen van de hulpverleners lees ik vooral rust. Gigantisch blauw zwaalicht waardoor er een aantal buurtbewoners de straat opkomen in hun nachtjapon. Nieuwsgierig staan ze, in die ijzige kou, elkaar te bevragen bij wie wat aan het gebeuren is. Al glimlachend verzeker ik hen dat er geen grote crisis is, dat ze zich geen zorgen moeten maken. Ze doen het toch. Met pijn aan mijn hart loop ik richting huis, me afvragend hoe de wereld er zou uitzien als we wat vaker met een onbekende zouden praten, niet enkel als er nieuwsgierigheid is rond een zwaailicht dat angst en/of sensatie voorspelt? Hoeveel uren we toch voor de televisie doorbrengen en daardoor niet meer vaak toekomen aan het maken van eigen boeiend nieuws? Of te snel voor het ergste vrezen? Omdat dat nu eenmaal het beste verkoopt in de media.
Ondertussen laat ik aan 'mijn fietsenmaker' weten dat hij bij de buurman mag aanbellen morgenochtend. Dat de politie me liet weten dat ik me vergist heb van huisnummer. Als ik weer in Gent ben, drop ik bij dat 'foute huisnummer' nog even mijn lievelingschocola. Dat vindt die buurman vast leuker dan een onbekend sleuteltje in de bus.
En ja, niet te geloven dat de politie van Gent nog tijd heeft voor de opsporing van verstrooide fietseigenaars. Wat zou ik het heerlijk vinden dat ook af en toe zoiets in het nieuws komt :-)
Net voor het slapengaan licht mijn schermpje hier weer op. Nieuws uit Gent: de fiets staat veilig binnen. Fijn om weten dat dat Leven met die grote -L zoveel zorg voor ons draagt. Benieuwd naar morgen!