Benieuwd hoe jij het nieuwe jaar ingerold bent … Vanuit de idee dat je vol-uit mag leven? Of is het nog eerder over-leven?
Hier schommelt het tussen beiden. Met momenten is er eindeloos vertrouwen in de intelligentie van het universum, met momenten is er het gevoel dat ik de touwtjes goed strak bij de handen moet houden en ‘controle’ hebben. Dat laatste is menselijk, zeg ik dan tegen mezelf. Het mag nog af en toe. Het is een sterk patroon, een logge olietanker die niet op één dag gedraaid wordt, spreek ik mezelf in een milde bui toe. De iets strengere buien komen er ook af en toe aangewaaid en dan hoor ik ‘kan je dat nu nog niet? Je bent nu al 50!’, maar het Leven met die grote -L heeft vast niets aan zo’n cijfertje.
Maar één ding is zeker: het Leven is boeiend, de moeite waard om élke dag geleefd te worden. Dat vraagt af en toe ook zelf-onderzoek. Hoe beweeg ik me in dat Leven? Ben ik bezig met de essentie? Hoeveel tijd wil ik aan wie en wat besteden? Het lijkt een lastige oefening, maar ze niet doen, lijkt me nog lastiger …
Ik zie het nog voor me. de papa van mijn jongste metekindje in het gras naast me in de lentezon, bijna een jaar geleden. Hij vertelt me dat hij niets meer voelt, niet meer bij zijn voelen kan komen. Ik luister. Ik kan me er niets bij voorstellen, maar het lijkt me vreselijk om gevangen te zitten in die kooi van niet-voelen en dan… komen zijn 2 jongste dochters uit school gefietst. De ene gaat in zijn armen liggen op het gras en terwijl hij met me verder praat, aait hij haar de hele tijd, op zo’n liefdevolle manier en dat voor een man die niets kan voelen?
Daar zit immens veel potentieel. Dat dacht ik toen. Dat denk ik nog steeds.
Mijn laatste bericht aan de hem was nog dat ik hoopte dat hij weer kon gaan voelen dat het leven meer dan de moeite waard is. Voor wat het waard is, zo’n bericht. Hij kon het niet voelen. Hij heeft ervoor gekozen om niet meer aan 2019 te beginnen. Weer een bijzonder mooi mens die beslist om uit het leven te stappen en bij elke zelfdoding in Vlaanderen voel ik dat we met zijn allen ergens de bal misgeslagen hebben. Zoveel mensen die signalen geven en zoveel mensen die dat oppikken, maar niet weten hoe het om te buigen, niet weten waar te beginnen, niet altijd kunnen voelen wat de ander voelt …
Na zijn eerste poging in september fietste ik een aantal weken daarna met zijn dochter naar de psychiatrie. Ik ben er weer weggefietst met de vraag hoe mensen in godsnaam kunnen ‘genezen’ in zo’n setting. Ik herinner me de troosteloosheid die ik zag aan de eettafel, mensen die hun tijd ver-dreven. En toch, ook ik wist niet hoe daar lichtheid in te brengen. Er hing een gelaten sfeer, een bende mensen die was gaan geloven dat ze zijn opgegeven. Ik wil dat niet geloven …
Voor 2019 ga ik nog meer dromen van een wereld waarin dat psychisch lijden een steeds groter draagvlak krijgt. Van een wereld waarin er wél zorg op maat is voor mensen met diepe noden. Van steeds meer verbinding. Nog veel te vaak ervaar ik een wereld waarin regels boven mensen staan. Een wereld waarin men ons heeft doen geloven dat depressie vooral een kwestie is van een tekort aan bepaalde stofjes in onze hersenen. Het gaat over zo veel meer. Medicatie kan helpen om even crisissituaties het hoofd te bieden, maar als we die medicatie snel en voor langere tijd gaan slikken, kunnen we niet anders dan ons met ons allen verslikken … onze maatschappij is ziek en de meest gevoelige zieltjes reageren daarop, denk ik vaak.
Waarom niet massaal investeren in lichaams-werk? Mensen laten voelen via hun lijf waar ze met hun hoofd of hart niet meer bij kunnen? Daar zit immens veel potentieel. Dat dacht ik toen. Dat denk ik nog steeds.
Ik wens het jou zo toe, voor dit nieuwe jaar: dat potentieel durven voelen én volgen!