Zo veel zin heb ik in dit nieuwe jaar! Aan de buitenkant lijkt 1 meter 80 me voldoende. Aan de binnenkant voel ik nog zo veel groeipotentieel. Zo veel onontgonnen gebied. Zo veel ruimte die zich met mondjesmaat los wringt uit oude patronen. En dan is het wennen aan die nieuwe ruimte in mijn lichaam. En dan is er honger naar meer. Gezonde honger :-)
2021 was pittig.
Het was een jaar van nog meer voelen wat bij me past.
En afscheid nemen van wat niet meer voedt.
Het was een jaar van gemis, verontwaardiging, diepe connectie en hoop. Van durven bewegen in een wereld die af en toe als een keurslijf aanvoelt. Als ik mijn ruimte durf innemen, kan er iets veranderen.
Niet alleen binnenin mij, maar ook in mijn omgeving.
Telkens weer weten zonder te begrijpen en vertrouwen. Zo binnen zo buiten.
2022 reis ik graag nog verder. Dit keer niet meer zo letterlijk over alle landsgrenzen heen, maar over de barricades van mijn eigen hart. Over alle overtuigingen heen waarbij ik mezelf klein hield, waarbij ik mijn best deed om graag gezien te worden. Waarbij ik ‘ja’ zei tegen anderen en daardoor ‘nee’ tegen mezelf. Overtuigingen die me niet langer dienen durven loslaten.
Reuzebenieuwd naar wat het nieuwe jaar nog brengen gaat. Vast nog een hoop maatschappelijke uitdagingen en bijhorende angst. Diep binnenin ga ik blijven voelen welke ‘jasjes’ al dan niet nog passen. Trouw blijven aan ‘mijn waarheid’, aan mijn pad. Het Leven zich laten tonen in plaats van het te willen sturen.
Dankbaar voel ik me voor de moed die ik telkens weer opbreng om naar binnen te gaan.
Dankbaar voor al die mooie mensen rondom mij die me daarin onvoorwaardelijk liefdevol ondersteunen.
Binnenin alle onveiligheid waarin ik opgroeide, leerde ik niet voldoende vertrouwen op mijn eigen kracht. Omdat ik omringd werd door mensen die het ook niet geleerd hadden. Het ook niet durfden voelen. ‘k Krijg dat cadeau nu aangereikt. Mijn innerlijke veiligheid op een veilige manier nog meer gaan verkennen. Dat pakje met een grote strik wil ik heel graag openen. Uitpakken op mijn ritme. In stukjes. In één keer is wellicht te overweldigend. Waar hebben we geleerd dat we zo veel mogen ontvangen?
Durf maar, zeg ik dan zacht tegen mezelf. Af en toe vraag ik een handje om me vast te houden.
Van mensen die niet bang zijn om diep te voelen en graag nabij blijven als ik bang word. Telkens weer zoeken naar dat evenwicht tussen samen en alleen. En op die manier groeit het vertrouwen. Voel ik diep vanbinnen dat ik sterker ben dan ze me ooit hebben durven doen geloven!
Het is hetgeen ik jou het allermeeste toewens voor dit jaar. Durf jouw ruimte in te nemen...met baby-stapjes of met reuzestappen. Het maakt niet uit. Op jouw ritme. Op jouw manier. En dan klopt het altijd. Durf maar.
Je wordt gedragen!
Wat een mooie tekst, Kristel! Ik wens je een jas die zit als gegoten. Lekker knus en warm. En ik kan niet nalaten te denken aan de jassen aan jouw kapstok... Ben zo blij voor jou dat je de figuurlijke jassen makkelijker kan en durft los te laten. :-)