Vol liefde praat ze over haar job in de thuiszorg. Vol bewondering luister ik naar haar verhalen vol moed en zorgzaamheid. Ondertussen geniet ze eindeloos van deze rustige tijd, vertelt ze me. De hoopjes 'rommel' in haar huis slinken met de dag. De gestolen momenten met haar lief worden écht quality time. Geen druk van al te veel mensen in haar omgeving die al te veel van haar 'verwachten'. Ze geniet eindeloos. En dan voegt ze er meteen ook aan toe dat dat niet wil zeggen dat ze het niet erg vindt voor alle mensen die nu financiële stress hebben, ziek of stervende zijn. Het hele rijtje. Zorgzaam zoals ze is. Dat ik dat hélemaal weet, antwoord ik haar, dat ze dat niet hoeft te herhalen. Dat het ene het andere niet uitsluit. Ook dat weet ze, en toch wil ze het doen. Alsof dat haar verhaal in evenwicht houdt.
En laat het nu nét dat zijn dat ook hier zit te duwen deze ochtend. Opstaan vol energie, voor het eerst sinds lang weer een poging doen om te gaan joggen in het parkje. Mediteren. Poetsen met hemelse muziek van Francis Gabrel. Feestontbijt. Intense dankbaarheid voelen voor zo veel ruimte. Meer harmonie in mijn huis. Fijne berichtjes op mijn WhatsApp en Facebook. Een heerlijk kaartje van Yvette en Robert in de bus. Zalige paaseitjes van Hanne voor bij de koffie. Dankbaar. En dan denk ik aan het verhaal van mijn schoonzus die nu als arts in het ziekenhuis werkt, aan het verhaal van de onthaalouder van haar kinderen die corona niet overleefd heeft. Heen-gaan zonder afscheid. Hart-verscheurend.
Mag ik hier dan wel zo genieten? 'k Probeer mezelf op dezelfde liefdevolle manier toe te spreken als mijn vriendin die ik nu wekelijks aan de lijn heb. Het mag. Het ene sluit het andere niet uit.