'Ik ga eens voelen', zegt ze. Mijn hart maakt een vreugdesprongetje. Eerder gaf ze wel vaker antwoorden vanuit haar hoofd en dan hoorde ik: ik weet het niet, ik denk het wel, ik denk het niet. Haar hoofd als regisseur van haar leven, haar overlevingspatroon en da's maar goed ook. Er was veel om over te waken middenin massa's onveiligheid. Vandaag is er voor het eerst, zonder aarzelen, dat zinnetje: ik ga eens voelen.
Bij het binnenkomen vertelt ze me nog dat ze de contouren van haar lichaam begint te voelen. Tijdens ons gesprekje beschrijft ze een aantal keren spontaan de gewaarwordingen die ze voelt om haar woorden te vergezellen. Het voelt voor haar als kleine stapjes. Voor mij voelt het als een mijlpaal. Samen schrijven we een beetje geschiedenis. Samen herschrijven we een stuk haar geschiedenis, zodat ze haar leven meer vorm kan geven in de richting van haar dromen. Zonder druk. Zonder extra-verwachtingen. Dat is het laatste wat ze nu nodig heeft na zowat haar hele leven haar best te doen om ook nog eens aan de verwachtingen van anderen tegemoet te komen.
Het maakt me ziels-gelukkig, mensen begeleiden om nog meer in hun lichaam te 'zakken'. Het hoofd moet niet aan de kant gezet worden, maar zijn aandeel mag stilletjes aan richting de juiste proporties herleid worden. Het houdt ons wakker, maar het mag niet langer ons hele systeem domineren. Altijd weer zoeken naar dat evenwicht. En ja, nu al benieuwd naar de volgende sessie. Ze mag opnieuw antwoorden vanuit haar hoofd, maar wat een geruststellende gedachte dat ze ondertussen steeds vaker van die andere pool mag proeven.
Je gevoel wil niet gemeten en begrepen worden.
Je gevoel wil voelen.
Comments