‘k Word niet oud, schat, zegt hij met zijn verzwakte stem en slaat zijn armen om me heen…voor de zoveelste keer tranen deze week. Dit keer klinken ze luider, gaan de schokken door heel mijn lijf, tot ik me verslik en hij schrikt. Of hij toch niet zijn dochter moet bellen om me straks nog naar ’t station te brengen zodat ik mijn nachtbus richting België niet mis?
Nee, dat hoeft niet. ‘k Ben groot en soms ook stoer. Hij biedt me aan om een taxi te bestellen. Dat neem ik graag aan. Maar dan zie ik hem worstelen met die toetsen en met het besef dat hij minder zelfredzaam wordt, wellicht het allerlaatste dat hij zich had voorgesteld bij zijn leven vol autonomie. Als we dan toch op de stoep staan te wachten, is hij plots niet meer zo zeker of die bestelling voor die taxi goed is doorgegeven en stel ik voor om richting het station te wandelen. Hand in hand, zoals altijd, zelfs die 2 grote tassen komen daar niet tussenin te staan.
Mijn held uit Zwitserland doet duidelijk moeite om sneller te stappen dan zijn lijf wil. Zijn ademhaling holt mee vanuit solidariteit. Bij het station aangekomen zeg ik hem dat hij best zo snel mogelijk weer naar huis keert voor zijn nodige nachtrust. Met een licht gebogen bovenrug slentert hij het stationsplein over. Ik blijf hem nakijken en wacht tot hij zich nog een laatste keer omdraait. Bij de hoek zijn blik in de verte, mijn hand die opgaat, de zijne ook. Luchtkusjes gaan over en weer en dan verdwijnt hij de donkerte in.
Is een mens ooit klaar voor afscheid? ‘k Vermoed van niet. ‘k Ben het in ieder geval niet dus ik ga deze lente terug naar zijn land om opnieuw een paar kostbare dagen samen te zijn. Af en toe lijkt het Leven ongelooflijk wreed en toch konden we elkaar gisteren in de ogen aankijken en luidop zeggen dat het Leven goed is.