Er zijn zo van die dagen, vooral sinds onze tweede 'lockdown', dat ik me ongeduldig afvraag wanneer Handen Helen weer mag stromen. Tijdens de eerste lockdown voelde die verplichte pauze eerder als een zegen. Zo'n blanco agenda, iets waar ik al jaren van droomde.
De tweede keer voelt zo anders. De contactberoepen gingen 'op slot' op 2 november, voor 6 weken klonk het toen nog. Lang heb ik geloofd dat ik deze week weer aan de slag zou mogen gaan. Wellicht wordt het nog minstens een maandje verlengd. 'We zitten op dezelfde lijn van de prosituees en de kappers' hoor ik mijn collega-masseur nog zeggen, de niet-essentiële beroepen :-)
En toch wil ik erop blijven vertrouwen dat de dingen zich 'niet zomaar' ontvouwen, nieuwsgierig naar wat ik nog te leren heb. 'k Ontdek laagjes van mezelf die netjes toegedekt bleven in de drukte van alledag. Nu is er tijd om laagje voor laagje af te pellen, op een manier die o zo vermoeiend maar ook o zo boeiend is.
Zo kon ik voor het eerst een kwaadheid voelen die verder ging dan hetgeen ik al ken en wat deed het deugd om dat niet langer te onderdrukken. Ja, ik was kwaad op onze ministers en ja, het triggerde trauma. Van dat klein kindje in mij over wiens hoofd vanalles beslist wordt, zonder enig overleg ... En ja, ik kon dat delen met mijn ouders en ze mochten voor het eerst mijn boosheid en sinds lang mijn tranen ook zien en ze reageerden met bakken onvoorwaardelijke liefde. Nooit eerder ben ik zo fier geweest op hen. Na een aantal weken gaf ik mijn strijd op, omdat al dat verontwaardigd zijn ook best als een energielek aanvoelt.
Er zijn zo van die dagen dat ik ongeduldig uitkijk naar het moment dat ik weer voluit mag ingaan op mogelijkheden en vragen. Deze ochtend rolt de vraag binnen van iemand die graag mijn boek wil kopen. Afgelopen dagen stuurde ik mails rond naar mogelijke organisaties met interesse voor de verliesbegeleiding die ik aanbied. Daaruit vloeit de vraag om daar volgend jaar een lezing over te geven. Op mijn antwoordapparaat nog een bezorgde moeder die haar dochter in deze examenperiode een massage cadeau wil doen. En als 'kers op de taart' een ontroerende mail van een jonge vrouw die me wil ontmoeten. Toen haar dochter 8 maanden oud was, verloor ze haar partner. Zij kreeg mijn naam door via onze gezamelijke fascia-therapeut.
Met pijn in het hart moet ik, vaker dan me lief is, antwoorden dat we nog 'on hold' staan en ondertussen voel ik me ook dankbaar voor die extra-ruimte om prioriteten te overdenken. Om te onderzoeken hoe ik meer focus kan aanbrengen middenin die flow waar ik ook zo van hou. Of orde in de chaos. Het blijft een opdracht voor deze ziel die oneindig creatief blijft in het vermijden van routine omdat ze eindeloos houdt van afwisseling en daarna weer snakt naar meer structuur om tot rust te komen :-)
Benieuwd wat de rest van de dag nog gaat brengen. En nog benieuwder naar 2021. Fijn om voelen dat, middenin die winterse stilte de 'tamtam' nog af en toe zijn werk doet en er zich voor volgend jaar vast nog meer flow aandient.
En ja, ook dan ga ik me toestaan om me af en toe vloekend dankbaar te voelen!
Nondedjieu goed geschreven, Kristel. Ik vind het mooi hoe je de vinger kan leggen op wat er in jou omgaat en daar passende woorden bij vinden. Ik voel de energie in je woorden.