'Ooit gaat die wereldvrede er écht nog komen, zo veel liefde!' zegt ze uitgelaten blij als een klein kind, vanop haar massagetafel. Haar lief lief heeft voor haar verjaardag stiekem haar hartsvriendinnen uitgenodigd. Gespannen houden we, in het hoekje van de eetkamer, onze adem in terwijl hij haar liefdevol geblinddoekt de woonkamer inloodst. Met haar lievelingsmuziek op begint hij zachtjes haar rug te masseren. Als eerste 'surprise guest' mag ik op mijn sokken aansluipen. Twee extra handen die zachtjes op haar benen landen. Lichtje kreetjes. Haar vermoeden dat hij niet alleen is, wordt bevestigd. Nog eentje die dichterbij komt. Twee handen aan haar hoofd. En dan die allerlaatste hartsvriendin, uit Oostende nog wel, bij haar armen. Acht handen. Even vraag ik me af hoe dat moet voelen, maar dan verdwijnt weer elke gedachte en is het alleen nog aanwezig zijn, elk op zijn stukje en toch helemaal verbonden!
Op zijn vraag of we ons al bekend maken, antwoordt ze rustig dat ze dieper aan het zakken is en dat dat nog niet hoeft. Het is duidelijk, er is eindeloos vertrouwen én overgave. Twee beeldschone eigenschappen om op een schone manier in het Leven te staan! 'Moedige madame ben jij', hoor ik hem nog zeggen. Overschot van gelijk heeft hij. Ook zij blijft me telkens weer verbazen met haar intensiteit. En als eindelijk toch die blinddoek afgaat, kijkt ze ons één voor één aan met ogen vol dankbaarheid en ontroering. Zo veel liefde mogen ontvangen. Zo veel liefde kunnen ontvangen. Ook dat laatste heeft ze moeten oefenen, maar ze is met glans geslaagd. De dochter van de vriendin uit Oostende zou bij een vriendinnetje logeren die avond. Dat slim universum had andere plannen. Haar vriendinnetje werd ziek dus moederlief nam haar toch mee naar het feestje van haar knuffelmeter. Ook dan een kreet en de spontane vraag 'Moet jij morgen niet naar school?' :-) Nog een gedicht dat voorgelezen wordt. Over de liefde, hoe kan het anders. En nog een lied dat ik opzet omdat ook dat helemaal bij haar past. Over hoe je elke keer opnieuw intensiteit van dat Leven met die grote -L kan toevoegen aan elk jaar dat wegtikt. Met haar ontwakende reiskriebels heb ik eindelijk het perfecte excuus om die eerste zinnetjes in het spaans aan te leren zodat ook zij op een dag die magische 'camino' gaat verkennen. En dan weer de deurbel. Nog een bijzonder mooie dame met een cadeautje in haar hand. Het net alles behappend vraagt ze zich luidop af of dit nu écht de laatste verrassing van de avond is.
Tijd voor de feestmaaltijd. Tijd voor samen kletsen en lachen. Het 'plan' is om daarna nog even te gaan dansen. We laten het open. Eentje voelt zich niet zo lekker. Ze heeft hoofdpijn dus besluit om even op de zetel te gaan liggen. Na onze hoofdschotel gaan we met een paar weer aan die massagetafel zitten en wordt zij uitgenodigd. Ook zij kent de kunst van de overgave. Terwijl vier mensen vanuit die grote sofa mee 'supporteren' voor haar 'proces' laat ze diep verdriet naar buiten komen. Haar dochter in de armen van de jarige tot ook zij kan voelen dat mama niet alleen pijn heeft, maar vooral een heel mooi cadeau krijgt. De aanwezigheid van de groep versterkt het proces. Ontroerend mooi is het om ze allemaal op een rijtje te zien zitten, met of zonder dessert in hun hand. Met hun volle aandacht in die oorverdovende stilte ... Delen versterkt helen. Telkens weer kan ik dat zo ervaren, hoe eng het soms ook aanvoelt vanuit mijn onveilige hechting. Af en toe komt er eentje aandraven met de volgende zakdoek om die liefdevol in haar hand te leggen. Zij voelt zich gesteund door de tafel én al die warme aanwezigheid. Nog meer verbinding dan we ons aan het begin van de avond hadden kunnen voorstellen.
Op ontelbare feestjes was ik al, maar dit is er eentje om in te kaderen ... met een gouden randje. Daar is niet altijd een dansvloer voor nodig :-)