Deze week heb ik verplichte rust. Na de allereerste medische ingreep in mijn leven krijg ik onverwachts een
‘vakantiegevoel’ in eigen huis, in eigen stad. Dagelijks komt er zorg mijn richting uit en ik geniet. Na vijf dagen volk in huis verlang ik naar échte rust en zet het legertje vrijwillige zorgers even ‘on hold’. De eerste ochtend dat ik alleen ben, wandel ik voorzichtig mijn voordeur uit. Tot aan de kringwinkel om de hoek.
Sinds een aantal maanden zorg ik af en toe voor Maren op woensdagnamiddag. Zij is gek op puzzelen. Dankzij haar herontdek ik hoe graag ook ik dat doe. En toch betrap ik mezelf erop dat ik er niet de tijd voor neem. Er is werk. Er zijn afspraken. De agenda voelt te vol. Deze week is de agenda leeg. Deze week gaat alles trager. Deze week is er tijd. Dat stemmetje dat eerder influisterde dat er toch ‘nuttiger’ dingen te doen zijn, ebt weg. Maren’s liefde voor puzzels geeft me plots het perfecte excuus om in de kringwinkel een kinderpuzzel te kopen, eentje die ik haar later cadeau zal doen. Maar nu eerst zelf ga maken!
In de avondzon in mijn gloednieuwe ligzetel leg ik aarzelend het kader. Mijn lijf vraagt nog naar ‘op tijd naar bed’ en daar kan ik het niet laten om dat huiselijk tafereel van 200 stukjes verder af te werken. Het voelt als een vorm van meditatie. Een kabouter die met houtstronken onder de arm binnenkomt. Vrouwlief die bij de haard een trui breit. Een grote, grijze muis die knus onder de keukentafel ligt. Tweehonderd stukjes waarvan er twee ontbreken. Ook daar kan ik me niet druk in maken. Er rolt een bericht binnen van Hanne, een vriendin die zich afvraagt hoe het herstel verloopt. Als ik haar een foto doorstuur van mijn spannende activiteit die dag hoor ik voor het eerst over David de Kabouter :-)
De volgende dag verlang ik naar meer stukjes. Wandelen gaat nog altijd traag. Gelukkig is de kringwinkel nog altijd dichtbij. Dit keer leg ik vier dozen neer bij de kassa. Dit keer zie ik in die heerlijke avondzon Donald Duck & co stukjesgewijs vorm krijgen.
Deze ochtend vertel ik mezelf dat ik twintig minuutjes stukjes aan elkaar ga rijgen vooraleer ik mijn woonkamer opruim. Het worden ruim twee uren. Het verbaast me hoe gretig ik ben om verder te zoeken naar het juiste stukje. Twee keer na elkaar hoor ik het ochtendnieuws op Radio 1. Ik wil aan mijn dag beginnen en blijf verwoed verder zoeken naar het volgende stukje. Pas op weg naar de kruidenier kan ik voelen waarom.
Precies 23 jaar geleden, 3 juni 2000, werd ik opgebeld door mijn vader. Hij was die nacht voor het eerst opa geworden. En dat vertelde hij niet zonder enige trots. Hij belde me op een zonnige ochtend, in een hotelkamer in Spanje, met mijn lief naast me, een even passionele als onmogelijke liefde. Van de ene op de andere dag was ik tante én meter. Vandaag zou opa’s kleinzoon 23 kaarsjes uitblazen. Vandaag wordt er door een veelvoud van 23 mensen aan hem gedacht. Hij zit diep in ons ‘verhaal’ geworteld en daar vechten we al lang niet meer tegen. Het is een verloren gevecht. Het hoeft ook niet. Wat mooi was, wil je blijvend koesteren. Pas op weg naar de kruidenier dringt tot me door dat ik de puzzel even nodig had om me af te leiden van het verdriet dat zat te duwen voor onze jonge held die precies twaalf jaar geleden zijn elfde verjaardag mocht vieren. Pas onderweg krijg ik de reflex om mijn zus te bellen en te vragen hoe het met haar moederhart gaat.
Gisteren waren mijn ouders nog op bezoek. Bij de koffie en de taart hoor ik mijn vader oordelen over iemand die rookt. ‘k Hoor mezelf zeggen dat er meestal een reden is waarom mensen zich verdoven. Dat er wellicht niemand voor de lol zich af en toe lazarus drinkt, maar dat het af en toe kan helpen om niet te voelen. Dat ik benieuwd ben naar de dag dat hij zijn koffie met zoet moet schrappen, laat ik dit keer achterwege.
Eindeloos boeiend blijf ik het vinden om mezelf en mijn omgeving te observeren. Het kleurenpalet van de vormen van verdoving is oneindig, maar nooit gedacht dat de kiem van verdoving ook in zo’n klein (puzzel)hoekje kan zitten :-)