Nieuws laat ik hier met mondjesmaat binnen. Je vlucht daarmee van de realtieit, zegt een vriendin me een aantal weken geleden. Zo voelt het hier niet. Telkens opnieuw stel ik me de vraag wie er beter van wordt als ik het nieuws op de voet volg. Telkens weer lijkt het me zinvoller om, ipv naar alle ellende op mijn scherm te kijken, me hier af te vragen hoe ik mijn steentje kan bijdragen vandaag. Even iemand opbellen die ik al langer niet hoorde. Laten weten dat ik boodschappen kan brengen als het spannend wordt. Mijn vrienden over de grenzen, in échte quarantaine, laten weten dat ik tijd heb om te luisteren. Laten weten dat verdriet mag stromen, dat dat ook mooi kan zijn. En nee, 'k krijg dat niet gecombineerd met al te veel nieuws waarvan ik telkens weer bang ben dat het te weinig kritisch of te veel gemanipuleerd onze huiskamers binnenkomt. 't Is waar, je kan beide doen. Ik doe het niet. Die keuze heb ik al lang voor we ooit van corona gehoord hebben gemaakt.
Onze Veiligheidsraad is weer eens gaan samen zitten. 'k Probeer het me zo voor te stellen. Al die mensen met al die kennis die praten over plekken waar ze zelden of nooit geweest zijn. En wat ben ik nu ook blij dat ze er zijn. Dus ja, de ochtend na hun vergadering is er een stemmetje in me dat zegt dat het tijd is om te luisteren welke nieuwe maatregelen er zijn vooraleer ik het huis uit ga. 'k Hoor vooral de reactie op de nieuwe regel voor bezoek in de zorgcentra. Veel protest.

Die zorgcentra staan nog niet te springen voor bezoek. Op Radio 1 hoor ik de verantwoordelijke van een centrum voor kinderen met een verstandelijke beperking. Over hoe ze zich afgelopen weken uit de naad gewerkt hebben om die kinderen met een meer kwetsbare gezondheid virusvrij te houden. Hoe het hun gezondheid in gevaar brengt als er bezoek komt. Over het dagelijks contact dat ze telefonisch hebben met de ouders. Tranen die richting mijn afwasbakje vloeien bij het horen hoe die kinderen in isolement op hun kamer zitten en enkel door 'mensen-met-beschermigsmateriaal' worden benaderd. En wellicht door hun beperking niet eens kunnen 'vatten' waarom de wereld plots zo koud is? Onmenselijk ... en als ik de verantwoordelijke met zo veel liefde over hen hoor praten, met zo veel vermoeidheid en ingehouden verontwaardiging in haar stem, begrijp ik ook haar weer.
En ja, onze minister Beke gaat nog overleggen hoe het dan gaat bij onze lieve oudjes. Die mensen in de zorg weten nu al niet wat doen. Wat als ze al dat bezoek moeten gaan 'organiseren'? En ondertussen krijgt ook hij berichten van mensen in RVT's die hem schrijven dat ze liever sterven aan corona dan aan eenzaamheid ... ook dat begrijp ik weer.
Dat er geen Gentse Feesten komen, lijkt daarnaast plots zo'n detail. Daaruit begrijp ik ook dat er geen antwoord meer gaat komen op de mail die ik begin maart, samen met een collega-masseur, stuurde om stoelmassages aan te bieden op dat volksfeest. Dat geeft alvast de allereerste 'zekerheid' van de dag!
Comments