Soms stromen ze zo maar over mijn wangen.
Zonder verhaal.
Zoals ik ze het liefst heb.
Puur.
Tranen.
Van ontroering, van teleurstelling, van geraakt worden omdat nu eenmaal alles intenser wordt. Wat hou ik ervan. Die intensiteit. Ook al doet ze soms pijn. Alles is beter dan niet voelen. Zo blijft het hier voelen.
Hoe gaat het straks als ik mijn mondmasker op heb?
Gaan ze dan nog vrij kunnen stromen, die mooie tranen van me? Gaan we dan nog die glimlach naar elkaar opvangen? Gaan we ons 'daarna' vrijer dan ooit voelen? Of kunnen we nu maar beter dubbel genieten van zoete herinneringen aan een vrijheid die misschien nooit meer terugkomt? Van de ene 'slavernij' naar de andere?
Zoals ik op de eerste dag van deze lockdown me afvroeg of het nu van de ene 'waanzin' naar de andere gaat.
Geen mens die het nog weet.
De wereld in totale chaos en ik verbind me met die 'innerlijke vrijheid', zo eentje die nooit oftenooit iemand mij nog kan afpakken. Mijn allergrootste dierbaar bezit. Wat koester ik het nu, meer dan ooit, om het nooit meer te verliezen ...
en ik geniet van die kleine dingen die alleen maar grootser worden. De stroom van dat Leven met die grote -L dat zich door niets of niemand zal laten tegenhouden!