'Wat is je naam en geboortedatum?' vraagt ze me zonder me zelfs aan te kijken. Na een kleine maand in Spanje ga ik daar telkens weer van in lichte shock. Het is bijna een spel geworden. Krampachtig zoekt mijn brein dan naar een manier om een 'opening' te vinden. Haar halsketting trekt mijn aandacht. Dat die zo mooi is, laat ik nog weten. Oogcontact! Het is nog wel zo lang geleden dat ze die aandeed omdat ze die bleef associëren met haar trouwjurk en een bijhorend liefdevol verhaal. Een mooie glimlach bij het 'afscheid'. Spanje is weer even heel dichtbij ...
Hoe meer ik reis hoe meer ik het gevoel krijg dat mensen'in de fond' overal gelijk zijn. We hebben gewoon een ander cultureel laagje vernis erbovenop en hier is het soms iets langer en iets vaker 'schrapen' om weer contact te maken met de mens achter dat eerste laagje ...
Op de camino richting Santiago de Compostella gaat dat zo veel sneller. De menselijke verbinding is daar nog overal voel- én zichtbaar. Ontmoetingen lopen vloeiend. Afscheid even vlot. Als twee bij het Leven horende zijden die elkaar perfect aanvullen ...
Hoe zou het toch komen? Omdat we samen dezelfde richting uitlopen? Omdat we alleen maar die rugzak met een paar t-shirts en een slaapzak mee hebben? Omdat we daar niet bezig zijn met status of hoe we er die dag uitzien?
Het maakt ook dat mensen makkelijker voor elkaar gaan zorgen. Dat hoort nu eenmaal bij dat gevoel van verbinding. Als er eentje aan de kant gaat zitten, duurt het niet lang vooraleer er iemand vraagt of alles ok is. Als er eentje begint te 'strompelen' haalt er wel iemand zijn ehbo-kit uit een of ander zijvakje. Met mijn helende handen kon ik ook heel af en toe iemand van zijn pijnlijke voeten of schouders bevrijden. Simpel. Niet al te veel vragen. Verder stappen. Dezelfde richting uit. Af en toe vragen hoeveel kilometer de ander nog denkt te gaan die dag. Af en toe vragen wat zijn of haar levensdromen zijn. Maar vaak in het nu. Simpel.
'k Neem me voor om het, terug in Vlaanderen, ook hier zo eenvoudig mogelijk te houden. En af en toe te blijven kloppen aan dat eerste deurtje van dat eerste laagje tot ik ook daar weer heel even binnen mag. Omdat nu eenmaal de allermooiste glimlachen op een gezicht verschijnen als er verbinding is!
Comments