Van de ene waanzin naar de andere?

Gisteren hoor ik mezelf nog zeggen tegen een vriendin dat corona me éindelijk gaat leren wat meer 'in mijn kot' te zijn. Vandaag is het nog geen middag en ik ben al onderweg richting Oostende. 'k Geef mezelf nog even de tijd om het écht te leren. Gelukkig kunnen de anderen beter 'in hun kot' blijven dan ik ...

Bij het loket is er geen wachtrij, er is zelfs tijd voor een babbel met de loketbediende. Geen gehaaste blikken in mijn rug, geen nerveuze blikken richting scherm van mensen die hun trein dreigen te missen. Dat ze een mooie bril op heeft, zeg ik haar nog. Ze vertelt me spontaan over de modellen en kleuren die ze nog in haar hoofd heeft. 'k Wens haar nog veel werk op zondagen om die allemaal bij elkaar te sparen. Drie bedienden zonder werk glimlachen mee als ik richting een leeg perron loop. Zelfs de treinconducteur komt niet meer langs om mijn ticket te controleren. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om zwart te rijden. Net zoals geen haar op mijn hoofd eraan denkt om mijn centen voor onze afgelaste theatervoorstelling van gisterenavond terug te vragen ...

Als het sneeuwt, lijkt het soms alsof de hele wereld verstilt. Het openbare leven valt stil. Alles wordt zachter en trager. Dat gevoel krijg ik ook vandaag en het heeft niet eens gesneeuwd afgelopen winter! Dit keer is het een opgelegde stilte en ik zit hier maar te hopen dat we vanuit die verstilling ook echt reflecteren over de manier waarop we altijd maar weer verder hollen. Dat we niet alleen al die leuke dingen die we gepland hadden gaan missen maar vanuit die 'leegte' ook bij nieuwe inspiratie komen. Inspiratie die dan weer kan leiden tot een nieuwe manier van organiseren.

Voor het eerst hoorde ik op de radio over een file van 27 kilometer! Thuiswerk wordt massaal ingevoerd. De Chinese steden die in quarantaine gingen, tonen niet meer die alarmfases van luchtvervuiling enz. Als we nu eens al die voordelen meenemen naar een andere manier van werken en leven? Misschien zijn dan al die offers die nu gevraagd worden wel meer dan de moeite waard om het nog even vol te houden in deze 'vreemde tijden'.

Op dit moment glijden we van de ene waanzin - een dolgedraaide economie met talloze uitgeputte werknemers - naar de andere waanzin - scholen, theaters en bars die sluiten - en misschien is net dat nodig om even stil te staan bij de 'waanzin van alledag'. En nee, o nee, liefst niet terug naar de 'business as usual' over 3 weken.

Dat hoop ik uit de grond van mijn hart.