Uren, dagen, wekenlang hebben we in elkaars buik zitten 'werken' op die matjes bij mijn leraar Dirk Oelibrandt. Telkens weer ging het over voelen. Klamme handjes af en toe, want laat het nu nét dat zijn dat ik niet zo geleerd had ... voelen!? Emoties, ja, maar dieper die stilte induiken en laagje per laagje contact maken met dat lichaam voor je op de mat? Het voelde af en toe als in het water gegooid worden en maar hopen dat je niet verzuipt ... Gek hoe ik ook zo kon voelen hoe ik vanuit mijn 'schoolcarrière' gebrainwasht was om telkens weer mijn best te doen. Laat het nu ook nét dat zijn dat tijdens de opleiding telkens opnieuw werd herhaald: vooral niet je best doen, laten komen wat komt en voelen.
En ondertussen voel ik dat ik niet meer anders wil 'werken'. Mijn handen op die buik leggen en voelen of die iets te vertellen heeft. Een 'plan' heb ik al lang niet meer. Weten waar ik naartoe ga nog minder. Die handen volgen en vertrouwen en dat voelt als immens veel. Soms vragen mensen tijdens zo'n sessie op de futon wat ik dan doe. Meestal hoor ik mezelf dan antwoorden dat ik het niet weet. Onze leraars in de opleiding 4-dimensioneel Bodywork zeiden wel vaker dat je de techniek kan leren en het dan vooral weer zo snel mogelijk kan vergeten, zodat het dat voelen niet in de weg staat. Dat nam ik graag aan. Techniek en ik, niet zo'n goeie combinatie. Intuïtief werken gaat me beter af en nog meer, dat gaat nooit vervelen. Soms sta ik zelf met verwondering te kijken welke richting mijn handen uitgaan of waar en hoe lang ze gewoon ergens blijven 'haperen'. En ja, mijn hoofd kan dan soms vinden dat het te lang duurt, als ik me hélemaal durf overgeven aan dat moment en alle plaatjes durf loslaten van hoe zo'n sessie er dan moet uitzien, dan beslissen uiteindelijk mijn buik én mijn handen. Meestal voelt degene die aangeraakt wordt zich dan ook écht geraakt.
Pure magie, dat voelen!