Vandaag zou ik richting Montpellier vertrekken. Samen met een man die in een electrische rolstoel zit. Cor. Hij studeert geschiedenis en wil graag volgend jaar, met zijn vriendin, een jaartje in Frankrijk gaan studeren. In februari gingen ze al even richting Bordeaux om te voelen of dat voor even hun 'thuis' zou kunnen worden. Montpellier stond ook nog op hun lijstje. Zijn vriendin kan toch niet mee. Hij zoekt een pab-assistent voor een weekje. Bij het lezen van zijn vraag voel ik meteen een volle 'ja'.
We spreken af om elkaar even te zien in het cafetaria van De Krook, de bibliotheek van Gent. 'k Vergeet het nooit hoe hij me zegt wat voor een fantastisch leven hij wel heeft. Eindeloos bewondering heb ik voor mensen die zich niet laten beperken door hun beperking. Nog geen 10 minuten na onze ont-moet-ing, zitten we al in onze agenda's te bladeren.
We snakken naar die zuiderse zon in een maand vol regen en storm. Maandag 30 maart wordt onze vertrekdatum.
En zie, plots is alles anders. Voor iedereen. Je ontsnapt er niet aan. Plannen voor het werk, plannen voor vakantie. Alles wordt geschrapt of aangepast. Voor het eerst in mijn leven zou ik nog wel in eerste klasse reizen met de TGV. Sinds lang weer een week op hotel. Cor liet weten dat hij me enkel nodig zou hebben bij het wakker worden en slapengaan. Verder heb ik de hele dag vrij. 'k Zie het zo voor mij. Boekjes lezen op een terras bij de Middellandse Zee. Misschien wel eens een museum binnenlopen nu ik in het bevoorrecht gezelschap kan zijn van een historicus in spe? Of de stilte opzoeken in een kerk? En ja, schrijven, omdat ik dat nu eenmaal zo graag doe ... en tussendoor nog een beetje werken aan die veel te lange to-do-lijstjes. 's Avonds kunnen we afspreken om samen een hapje te gaan eten. Niets moet. We hebben er zin in.
En zie, plots is alles anders. Vandaag stap ik niet op de trein naar het zuiden, maar op mijn fiets richting Heusden. Samen met een vriendin een stukje gaan wandelen, langs onze allereigenste Schelde. Dat wordt de uitstap van de dag.
De idee dat de grenzen afgesloten zijn, gaf me in het begin een beklemmend gevoel. Alsof mijn nomadenbloed verplicht werd om te stoppen met stromen. Ondertussen ervaar ik wel vaker een diepe rust. Niets moet omdat niets mag. Soms kan zo'n opgelegde 'rust' ook als een zegen aanvoelen. Geen keuzestress meer. Geen agenda waarin moet gezocht worden naar vrije gaatjes. En zie, plots is er ook ruimte om op mijn ritme die veel te lange to-do-lijstjes af te vinken.
En toch, nu ons land zijn grenzen sluit, verlang ik meer dan ooit naar contact over de grenzen heen. Gelukkig zijn er nog die satelieten wiens signalen niet aan de grens halt houden. Afgelopen week hing ik nog aan de lijn met Engeland, Denemarken, Nederland en Spanje. Bijzonder of bevreemdend hoe we met zijn allen op een ander ritme aan het drijven zijn. Op het moment dat wij in lock-down gaan, laat een vriend uit Denemarken me weten dat hij het komende weekend een verjaardagsfeestje geeft. Terwijl dat 'maar' met maximum 10 personen mag, zit een vriendin in Spanje verplicht thuis. Van haar verhaal word ik heel lang heel stil. In Engeland en Nederland vinden ze dan weer dat ik aan het overdrijven ben. Een ex-collega schrijft me vorige week nog dat haar dochter, die in China woont, niet begrijpt dat we hier zo traag ingrijpen om de verspreiding van het virus tegen te gaan. Alsof bewustzijn ook in laagjes binnen sijpelt. In wat een mens ook maar kan behappen, vraag ik me soms af. Het toont me ook meer dan ooit hoe sterk onze beleving bepaald wordt door de informatie die we krijgen via het medialandschap van het land waarin we leven. En hoe belangrijk het is om daar bewust van te zijn. Waarom voor welke maatregel gekozen wordt en wat de achterliggende drijfveren zijn?
Ondertussen laat Denemarken me weten dat het een verjaardags'feestje' met 3 wordt. Eigen keuze. Fier op hem.
'Vluchten kan niet meer', met dat liedje van Jenny en Frans in mijn hoofd, ontwaak ik. Nooit eerder leek de tekst, geschreven in het wonderlijke jaar 1977, zo profetisch. Tijd voor reflectie. Al dan niet op een meditatiekussentje. De fysieke grenzen zijn toe, maar deze tijd geeft élke dag opnieuw mogelijkheden om te reizen in ons bewust-zijn. Meer dan ooit wakker te worden. Zo binnen zo buiten. Vluchten van wat is, lijkt me geen optie meer. Terug naar hoe het was, wellicht nog minder. De enige zekerheid die we lijken te hebben is dat niemand nog met zekerheid weet waarheen dit ons leidt. Zelfs onze jarenlange kibbelende politici zijn er een stuk stiller van geworden. Dat op zich is al grens-verleggend!