Al jaren vraag ik het aan mensen die ik zie toekomen op de Colruyt-parking terwijl ik mijn fietstassen aan het vullen ben. Of ze graag mijn karretje willen? Handig voor hen, handig voor mij. Win-win-situatie. Ze kijken dan verrast op, maar nog nooit zat er eentje tussen die dat geen goed idee vond.
'k Weet het, mijn logisch brein en praktisch inzicht scoren vaak niet hoog, maar elke keer als ik daar aan de Colruyt-parking sta, verbaas ik me erover hoe inefficiënt of asociaal het toch is dat we met onze uitgeladen kar naar die rij lege karren lopen terwijl we onderweg vaak eentje tegenkomen die richting ingang gaat en dus in een andere rij een lege kar moet oppikken??
Misschien is dat een foute interpretatie. Wellicht vinden veel mensen het ook niet gepast om een onbekende zomaar te 'storen'. Het is niet wat wij 'gewoon' vinden in deze ingehouden cultuur. 'k Kan me dan niet inhouden en blijf elke keer opnieuw vragen of ze mijn karretje willen :-)
Zouden we door deze crisis meer dan ooit beseffen dat we elkaar nodig hebben? Dat het 'ieder voor zich' ook niet gaat werken in een gezonde economie waar we naartoe kunnen groeien als we dit massaal overleven? Dat een klein beetje zorg dragen voor elkaar ons niets gaat kosten en zoveel winst kan brengen? Een ander soort winst dan degene die we blindelings blijven najagen op de beurzen?
Nu nog, hopelijk niet al te lang, door die zure appel bijten, afstand houden, zorg dragen voor onze zorgverleners (mijn excuses naar degenen die ik shoqueerde door in mijn voorlaatste blog te schrijven dat ik (nog) niet 'in mijn kot' kon blijven). Ik ben hoopvol voor wat er komt na deze crisis. Het gaat een 'puinhoop' geven in de economische grafieken, maar zoals een Nederlands politicus het zo mooi zei gisteren: 'in deze crisis gaat de prioriteit niet naar onze economie, maar naar de gezondheid van de mensen die we graag zien, de gezondheid van onze samenleving'. Laat ons met zijn allen vooral ook waken over onze psychische gezondheid. Deze crisis draagt zo veel potentieel in zich, ook al voel ik me soms bang na een dag van opvallend veel ambulances in mijn buurt. Dit zou wel eens de gigantische bewustzijns-shift kunnen zichtbaar maken die al jaren onzichtbaar zit te duwen!
Waanzinnige tijden geven waanzinnige mogelijkheden. De taferelen in hamsterende warenhuizen tonen niet altijd de mooiste kant van ons mens-zijn. Mensen doen rare dingen als alles onzeker wordt. Tegelijkertijd zie ik, tijdens de korte momenten dat ik nog naar buiten ga, steeds meer mensen glimlachen, steeds meer mensen die het niet vreemd vinden als je hen spontaan aanspreekt bij het wachten voor de deur van de apotheek. Talloze hart-verwarmende initiatieven die worden opgezet. Een stapje richting solidariteit in zorg voor een gezonde geest in een gezond lichaam in een gezonde omgeving?
En wie weet gaan we binnenkort, als we uit deze bizarre science-fiction-film ontwaken, pas raar opkijken als iemand zijn leeg karretje niet spontaan aanbiedt!?