'Dag schoonheid'. Die twee woorden halen me even uit mijn volle concentratie om met mijn fietsbanden niet tussen de tramsporen die het plein voor me uitspreidt, verstrikt te raken. Ik herken zijn stem uit de duizend. Het lijkt duizend jaar geleden dat we elkaar nog zagen. Het zijn er wellicht tien. Samen volgden we intense weken opleiding lichaamswerk in hartje Ardennen. Stap voor stap werden we begeleid door de verschillende lagen in ons lichaam. We deelden onze diepste dromen. En dat alles met een lach of een traan en 's avonds af en toe een Rochefort voor de open haard.
Heel even duurt het vooraleer ik kan remmen. Zo verrast en vooral bang om mijn opdrogende tranen te tonen. Het is een hardnekkig mechanisme. Als kind leerde ik al mijn tranen in te houden om mijn omgeving niet te belasten. Zo leerde ik niet alleen mijn pijn te ontkennen, maar ook een wezenlijk deel van mezelf. Het is vast niet toevallig dat verdriet de emotie is die ik het makkelijkst en het snelst uitnodig op mijn massagetafel. Omdat ik als geenander weet hoe belastend het is als je je tranen niet laat stromen. Twee meter verder draai ik mijn stuur en hoor ik mezelf zeggen dat het zo jammer is dat ik nu gehaast ben. Op weg naar een vriendin voor uitwisseling massage omdat ik ook als geenander weet dat alleen woorden vaak niet voldoende zijn om mijn tranen los te weken. De veiligheid van aanraking helpt me daarin, telkens weer.
'Hoe gaat het?', vraag ik hem. 'Goed', antwoordt hij overtuigd. Hij ziet er goed uit. Geen haar veranderd. 'Ik was op weg naar opleiding, maar voelde plots dat ik uit de trein wou stappen in Gent', zegt hij nog. Dat we vast beiden denken dat toeval niet bestaat, hoeft niet meer uitgesproken te worden.
'Hoe gaat het met jou?', vraagt hij op zijn beurt. 'Niet goed', antwoord ik. 'Ik voel me één grote wonde. Diepe pijn. Blij dat de wonde zuurstof krijgt maar het proces is wel vermoeiend. Op weg naar mijn derde massage deze week. Net geweend. Zie je het niet aan mijn ogen?', vraag ik hem nog. Hij knikt en houdt zijn hand voor mijn hart. 'Vooral hier voel ik het', zegt hij zacht. Geen nood aan verhalen. (H)erkenning, echt contact, het allerbeste medicijn voor hartepijn. Daarvoor kunnen twee minuten soms ruim voldoende zijn.
'Heb je mijn nummer nog?', vraag ik hem bij het wegfietsen. 'Zeker!' Nog voor ik op mijn bestemming toekom, is er een bericht. Zijn naam verschijnt bovenaan. Ook ik heb het blijkbaar nog. Ik kijk er naar uit om hem terug te zien. De kans is groot dat ik hem dan vertel dat het eigenlijk bijzonder goed gaat. Dat die pijn waar ik zo lang zo bang voor was nu eindelijk de aandacht krijgt die ze nodig heeft. Zuurstof voor de wonde. Zo veel beter dan het nog dieper onder het tapijt te schuiven. Dat hebben al voldoende generaties voor mij gedaan. De kans is groot dat hij dat alles ook binnen de twee minuten begrijpt.