Mijn boek 'Niet zomaar'
 

Schrijven helpt me vorm te geven aan wat ik voel, onbewuste gedachten boven water te krijgen en rust te vinden in woelige tijden. Ik heb altijd al geschreven, maar pas toen het Leven me ongenadig van mijn sokken blies, werd het menens. Mijn oudste metekindje stierf, plots. En in de periode die volgde, vol rauwe pijn en verdriet, schreef ik over het Leven dat doorging. Ik schreef en schreef, over de moed van mijn lieve neefje en zijn mama, de angst van de omgeving voor rouwen, het verdriet van oma en opa, de kleine tekentjes van leven die blijheid gaven in mijn immens verdriet.

Over het Leven dat zit te duwen als een liefdevol kind doodgaat. Het werd een boek:

          "Niet zomaar" - door Tante Lies  (ik kon en wou het toen niet in eigen naam schrijven)

​

Ik leerde door te schrijven het verdriet in de ogen te kijken, het hielp me bij het Leven te blijven, want dat gaat door, of je het nu wil of niet. Het maakt van het rouwproces een tijd van ongekende intensiteit. Omdat ik mijn verdriet en boosheid en frustraties niet verdoofde maar bewust doorvoelde. Het maakte me, heel erg cliché, tot een rijker mens.

Al wou ik nog steeds dat ik dit boek nooit had hoeven te schrijven...

​