Dat niet-weten, mag dat nog?

’s Ochtends de stad intrekken voelde vroeger wel vaker als een feest. Voor het eerst in mijn leven verlang ik er soms naar om aan de rand van een bos te wonen. Steeds vaker kan ik voelen dat, tijdens een kort uitje naar de stad, mijn potje stresshormonen aangesproken wordt. Het wordt steeds moeilijker om me af te sluiten van de overlevings-modus waar we met zijn allen in beland zijn.

Deze ochtend, op weg naar de bioboer, hoor ik bij de tweede hoek al een agent roepen ‘Als jij onnozel wil doen, ga ik ook onnozel doen’ tegen een man die de straat blokkeert. Ik vraag me af hoe lang hij al op zijn tandvlees zit om al op dit vroege uur alle controle te verliezen. En hoeveel van die mannetjes in uniform nog helemaal geloven in het handhaven dit soort ‘orde’. Ook daar zijn er wellicht meer dan 50 tinten grijs, van blindelings vertrouwen in autoriteit die het beste met ons voorheeft en totale rebellie en wantrouwen. Er zijn van die momenten dat het voor mezelf niet meer duidelijk is op welk vlootje ik nu zelf aan het dobberen ben. We worden overspoeld door (mis)informatie en het voelt alsof het een voltijdse job wordt om nog te weten waar ik al dan niet in geloof. En tegelijkertijd wil ik me afsluiten van zo veel eenzijdige info. En niemand die mijn mening vraagt. Het geeft me wel vaker het gevoel in een dwangbuis terecht te komen waarvan het eindbeeld er niet altijd zo fraai uitziet.

En dan bij thuiskomst waag ik het nog even de radio op te zetten. Heuglijk nieuws! Een arts uit mijn geliefde stad verdedigt zonder enige twijfel dat zwangere vrouwen vaccineren nu ook veilig is. Vanwaar de omslag vraagt de journalist nog terwijl het enkele maanden geleden werd afgeraden? Er zijn nu meer onderzoeksresultaten, het is nu veilig, verkondigt ze nog steeds onaantastbaar. En dan rollen er tranen over mijn wangen. Niet dat ik hier een discussie wil openen over je al dan niet laten vaccineren, maar wat ik blijf missen in dit warrig geheel is dat er niemand, maar ook niemand gewoon durft zeggen dat we het niet weten. Wat het gaat doen met ons op lange termijn blijft koffiedik kijken en da’s niet de eerste keer in de geschiedenis van de mens, maar waarom niet een beetje nederigheid tonen en toegeven dat we het niet weten? Die vraag stelde ik al een paar maanden eerder aan een vriend uit Amsterdam. Dat toegeven zou alleen maar paniek zaaien, schreef hij terug. Van waaruit ik dan weer het gevoel krijg dat we met z’n allen moeten ‘doen alsof we het weten’ om de rust te handhaven? ‘k Geloof er niet in, maar misschien ben ik een naïef, wereldvreemd wezentje op deze aarde, nog steeds dromend van zoveel meer mogelijkheden dan we nu durven te dromen?

Net vanuit het niet-weten ontstaat het diepe weten, vertelde een massageleraar ons ooit. Woorden die me diep raakten.

En ja, ‘k ben af en toe in de war. En ja, ook dat mag. Beter dan doen alsof we alles onder controle hebben, blijft mijn warrig hoofd hier denken. ‘k Hou ervan, van dat toegeven dat ik het niet weet. En ja, ‘k kan me voorstellen dat het niet zou opschieten als iedereen zo gaat denken, maar mag het aub een beetje meer in balans? Een beetje meer ruimte voor twijfels en vragen? Een beetje meer openheid naar het anders-denken? Zodat het uitstapje naar de bio-boer op vrijdag weer snel een feest mag worden!?

Maar nu eerst zitten… even de stilte opzoeken op mijn meditatiekussen, da’s alweer te lang geleden. Zitten tot de puzzelstukjes weer op zijn plaats vallen en er helderheid komt middenin de waan-zin!

En vanaf maandag ga ik weer kindjes masseren op het schooltje achter mijn hoek. Vanuit mijn droom om zaadjes lichaams-bewustzijn te planten. Meegeven wat ik zelf als kind gemist heb. En nee, ‘k heb er geen idee van wat voor effect dit kan hebben op lange termijn, maar het maakt me blij. Mijn kleine druppeltje op een bijzonder hete plaat, maar als we met heel velen dat blijven doen, élke dag opnieuw, worden we op een dag vast weer wakker in een heel bijzondere wereld!