De meest afschuwelijke dingen zie ik terloops passeren via de media. Het lijkt alsof geen mens meer te vertrouwen valt. Mensen vol agressie. Vol frustratie. De wereld die in brand staat. Ieder voor zich. Het houdt niet op. De mens is van nature een roofdier en vraagt om controle. En toch … toch ervaar ik telkens opnieuw dat het in het dagdagelijks leven er zo anders aan kan toegaan. Dat de meeste mensen écht wel deugen! Met wetenschappelijke argumenten kan ik dat niet bewijzen. Rutger Bregman deed dat wel. Zijn boek ‘De meeste mensen deugen’ verkoopt als zoete broodjes. Zo traag als ik kon, las ik het uit. Alsof ik niet wou dat het ooit ophield. Haarfijn legt hij uit hoe ons al eeuwenlang verteld wordt dat ons laagje beschaving flinterdun is en dat in de fond de mens niet te vertrouwen valt. Jarenlang onderzoek van hem toont aan dat we al eeuwenlang massaal gemanipuleerd worden.
En wil hij daarmee zeggen dat alles in de wereld goed gaat? Absoluut niet. Maar misschien wel dat we maar een deel van de ‘waarheid’ voorgeschoteld krijgen, telkens opnieuw. Dat in de fond de mens ingoed is. Zo ervaar ik het ook hier elke dag opnieuw. Vorige zondag nog. Enthousiast als een klein kind stel ik een vriendin voor om een fietstocht te maken van Heist richting Nederland, met wie weet nog een tussenstop in het Zwin. Dat vindt ze een goed idee. Mijn ouders lieten de sleutel van hun fietsenstalling achter. Hanne op de fiets van mijn moeder, ik met mijn langere benen op die van mijn vader. En druk dat het was. Misschien omdat het weer het allereerste weekend was dat we zonder mondmaskers de fiets op mogen? Geen idee. Te lang geleden dat ik langs Knokke passeerde. En in de laatste bocht voor het Zwin moet ik onverwachts remmen met een fiets die ik niet ken op een grindpad. Het vervolg laat zich raden.
Ik glijd uit, vang die val op met mijn linkerkant. Mijn lichaam reageert fantastisch: het wordt meteen verdoofd! Stoer als ik soms ben, wil ik snel verder fietsen. Dat vindt niet iedereen een goed idee. Meteen een aantal lieve mensen rondom me heen. Ook eentje die met haar drinkbus probeert al dat zand aan mijn wonde bij mijn elleboog weg te spoelen. Ze verontschuldigt zich nog omdat ze geen mondmasker draagt. Pas bij het zien van bloed op mijn rugzak en jeans besef ik dat onze tussenstop wellicht de eindbestemming wordt. In het bezoekerscentrum van het Zwin worden we met veel zorg ontvangen. Een halve fles ontsmettingsmiddel wordt op mijn arm gespoten. Aan de bezorgde gezichten rondom me heen zie ik dat ook dat geen soelaas gaat brengen. De ambulance wordt gebeld. Twee vriendelijke mannen hebben geen overleg nodig. Onze fietsen mogen opgeborgen worden bij het bezoekerscentrum van het Zwin. Ook engel Hanne mag mee in de ambulance. Op de spoedafdeling van Knokke word ik opgevangen door een bijzonder vriendelijk team. Als de arts het vierde draadje aanbrengt bij mijn elleboog en vraagt of het gaat, antwoord ik nog dat ik mij in een vijfsterrenhotel voel. Mijn laatste opname op de spoed was in Indië. Hij voelt zich gezegend. Ik ook.
Geen breuk te bespeuren op de foto. We mogen weer naar huis. Hoe dan? Op zoek naar een tram of bus? Een van de medewerkers vertelt ons dat ze haar shift een beetje vroeger mag stoppen en neemt ons mee met de auto om ons voor het appartement in Heist af te zetten. Een half uur later staat mijn zus er met haar auto om ons én de bagage mee te nemen richting Gent. Diepe dankbaarheid voel ik al de hele week. Zoveel hulp die zich aandient. Ik durf te vragen. Ik durf te ontvangen. Vanuit verschillende hoeken wordt hier heerlijk eten binnengebracht. Met verschillende handen worden hier afwasjes gedaan, grondiger dan ooit. Gisteren stond hier nog een engel te schuren. Ook dat gebeurt zelden. Al een paar keren mocht ik aan de badrand op mijn knieën gaan zitten om mijn haren te laten wassen. Massages worden hier spontaan aangeboden. Dagelijks worden mijn schaafwonden met veel liefde verzorgd.
Diepe dankbaarheid die me diep ontroert. Rutger heeft gelijk. Ze mogen ons naief noemen. Het is niet alleen een keuze. Elke dag opnieuw mag ik het weer ervaren. En hij vast ook.
Hoezo toch, de meeste mensen deugen niet? Echt wel ...