Een paar weken geleden viel er een cadeautje in mijn bus. Het zijn de allerleukste, die onverwachtse verrassingen uit onverwachte hoek. Van een vriend uit Nederland. Ontmoet op de Camino richting Santiago de Compostella. Zijn hele leven werkte hij op een bank. Daar kon mijn verstand niet bij. Hij bleef rustig reageren. Het oorspronkelijk gedachtegoed van zijn Rabobank was er eentje van: de economie ten dienste van de mens. Dat het daarna de andere richting is uitgegaan, vindt ook hij jammer, maar hij blijft rustig herhalen dat 95 procent van zijn collega's daar met oprecht goede intenties aan het werk waren :-)
En net omdat ik mocht ventileren waarover ik me zorgen maak, net omdat er openheid was voor mijn kritische bril, net omdat hij als geenander weet waar het ook fout is gegaan, groeide mijn respect voor iemand die ik wellicht in mijn dagelijkse 'bubbel' niet snel zou ontmoeten. Net dat is ook zo magisch aan die camino!
Een begeleidend briefje bij het boek met de woorden 'De gulden snede, echt een boek voor jou, zo lijkt mij. Over de nieuwe fase van de mensheid, over ecologie en economie en nog veel meer. Dat alles door de ogen van een man waar ik heel veel bewondering voor heb.' En vooral dat laatste maakt me nieuwsgierig. De, in mijn ogen althans, 'nuchtere mensen' gaan niet zo snel dwepen met hun idool :-)
En ja, 'k lees het boek van Wilma de Rek met groeiend ontzag. Een open en hoopvolle boodschap van de man die ze interviewt, Herman Wijffels, die 13 jaar lang die bank geleid heeft. Die gelooft dat we in een kantelmoment zitten. Dat we van onderuit de maatschappij gaan veranderen en dat de politici dan niet anders kunnen dan hun beleid daar aan aanpassen. Een man die gelooft dat de banken nog steeds mee bepalend kunnen zijn in het draaien van deze logge olietanker die dreigt te crashen vanuit een systeem waar de economie al langer de mens niet meer dient, maar het omgekeerde aan de gang is ... met uitputting van de aarde én de mens tot gevolg.
En ja, de 'gulden snede', het is een basisprincipe uit de natuur waarvan ik nooit eerder hoorde, maar waarvan ik nu al weet dat ik het nooit meer kan vergeten. Op pagina 17 lees ik 'In de natuur vind je de ideale verhouding tussen de twee krachten terug in de gulden snede, een wiskundige verhouding. De vrouwelijk, vormgevende kracht moet groter zijn dan de mannelijke, initiërende groeikracht; anders barst de bloem, plant, schelp, wat dan ook, uit zijn voegen. Is dat niet precies wat gebeurt in de verhouding tussen mens en aarde? Als we bij de vormgeving van de manier waarop we leven van de natuur willen leren, ligt een belangrijke referentie in de verhouding tussen die masculiene en feminiene kracht.'
Mooi vind ik dat! Het helpt me om hier dagelijks, met groeiende verbijstering luisterend naar alle corona-maatregelen, te bedenken dat het wel eens de laatste stuiptrekkingen kunnen zijn van een doorgeschoten mannelijk-georiënteerd maatschappijbeeld. Dat we deze extremen misschien wel nodig hebben om de waanzin van alledag grondig in vraag te stellen en het vrouwelijk-georiënteerd mensbeeld meer gewicht in de weegschaal te geven. Het is bezig, die onderhuidse 'vrouwelijke revolutie'. Het haalt alleen nog niet de krantenkoppen en ook dat is helemaal oké. Benieuwd naar het vervolg.